Μια χρονιά γεμάτη προβλήματα… και ένας ακόμη πληγωμένος ποδοσφαιρικός εγωισμός…

Η αγωνιστική περίοδος 2016-2017 μπορεί να κριθεί ως αποτυχημένη για μια ομάδα του μεγέθους της Ομόνοιας. Οι λόγοι απλοί και άκρως κατανοητοί ακόμη και για αυτούς που δεν κατέχουν και πολύ από θέματα τακτικής και Management του ποδοσφαίρου. Η Ομόνοια ξεκίνησε με στόχο να διεκδικήσει τον τίτλο και να είναι σίγουρα στην Ευρώπη, ο στόχος όμως για εξασφάλιση ευρωπαϊκού εισιτήριου, έχει αρχίσει να απομακρύνεται επικίνδυνα, και ειδικά με τέτοιες εμφανίσεις όπως αυτές στο αιώνιο ντέρμπι κόντρα στο ΑΠΟΕΛ. Η φετινή Ομόνοια είναι χτισμένη σε ποδοσφαιρικές μονάδες όπως οι Χριστοφή, Ντάρμπισαιαρ ή Κλέιτον και αυτό σίγουρα δεν μπορεί να είναι αρκετό, για τον απλό λόγο ότι αν κάποια ομάδα εξουδετερώσει τους συγκεκριμένους ποδοσφαιριστές μπορεί εύκολα να επιβληθεί στους πράσινους. Ακόμη ένα πολύ μελανό σημείο τις φετινής Ομόνοιας είναι η αποχώρησει το περασμένο καλοκαίρι των Ρούνιε και Ρομαρίκ, με τους ποδοσφαιριστές που ήρθαν να μην μπορούν να γεμίσουν τα παπούτσια των προηγούμενων με μοναδική εξαίρεση τον Ισλανδό διεθνή Κάρι Άρνασον από τον οποίο τα μέχρι τώρα δείγματα ( έστω και λίγα ήταν θετικά). Καταλήγοντας να πούμε ότι το ρόστερ της Ομόνοιας την φετινή χρονιά δεν είχε ισορροπία με αποτέλεσμα σε κάποιες θέσεις να μην υπάρχουν επιλογές σε κομβικά σημεία της χρονιάς.

Στην Ομόνοια θέλουν όσο το δυνατό πιο γρήγορα στην εποχή Πάμπου Χριστοδούλου, να χτίσουν το καλοκαίρι μια καλύτερα στελεχωμένη ομάδα και να διεκδικήσουν την επόμενη χρονιά αυτά που δεν κατάφεραν φέτος.