H πρώτη γυναίκα που έτρεξε στον Μαραθώνιο της Βοστώνης επέστρεψε 50 χρόνια μετά

Η Κάθριν Σβίτσερ είναι η πρώτη γυναίκα που συμμετείχε επίσημα στον Μαραθώνιο της Βοστώνης. Πίσω στα 1967 οι διοργανωτές είχαν προσπαθήσει βίαια να την βγάλουν εκτός αγώνα, όμως σήμερα έτρεξε με δόξα και τιμή φορώντας τον ίδιο αριθμό συμμετοχής το 261!

Μία 20χρονη κοπέλα αγνόησε τα στερεότυπα της εποχής, υπέβαλε αίτημα συμμετοχής με τα αρχικά της, ώστε να μην αποκαλύψει το φύλο της, έβαλε αθλητικά και αφού αντέδρασε στην προσπάθεια των διοργανωτών να τη θέσουν εκτός αγώνα τερμάτισε τον μαραθώνιο της Βοστώνης.

Μάλιστα, η απόπειρα των διοργανωτών να την θέσουν βίαια εκτός αγώνα ήταν αυτό που την πείσμωσε και την έκανα να νιώσει υποχρέωση προκειμένου να τερματίσει. Σήμερα, 50 χρόνια αργότερα, η 70χρονη Κάθι έχοντας πρωτοστατήσει στο γυναικείο δρομικό κίνημα, τράβηξε ξανά τα φώτα της δημοσιότητας πάνω της.

«Γύρισα και είδα το μανιασμένο πρόσωπο, το πιο μανιασμένο που έχω δει ποτέ. Με άρπαξε και ούρλιαξε “ξεκουμπίσου από τον αγώνα μου”, προσπαθώντας να μου σκίσει τον αριθμό συμμετοχής. Έγινε ακαριαία, αλλά ακαριαία άλλαξε και τη ζωή μου», λέει η Σβίτσερ και σημειώνει σχετικά με τα όσα πίστευε ο κόσμος εκείνη την εποχή για τις γυναίκες που έτρεχαν: «Τότε οι γυναίκες που έκαναν οτιδήποτε επίπονο θεωρούνταν ότι ήταν αρρενωπές ή ότι έθεταν τον εαυτό τους σε κίνδυνο. Υπήρχαν ακόμα και ψίθυροι ότι θα γινόταν άνδρες ή ότι η θα έχαναν την μήτρα τους. Πολλές γυναίκες ήταν διστακτικές. Φοβόντουσαν για αυτό που θα γινόμουν και θύμωναν για αυτό που προσπαθούσα».

Ο μαραθώνιος της Βοστώνης επίσημα επέτρεψε τη συμμετοχή των γυναικών το 1972, με την Διεθνή Ολυμπιακή Επιτροπή να εντάσσει το αγώνισμα στο ολυμπιακό πρόγραμμα το 1984.

«Τα τελευταία 50 χρόνια έχει γίνει ένα είδος επανάστασης στο γυναικείο δρομικό κίνημα και λέω επανάσταση, διότι στις ΗΠΑ αυτή τη στιγμή οι γυναίκες δρομείς είναι περισσότερες από τους άνδρες. 58% των δρομέων είναι γυναίκες. Το ποσοστό είναι αντίστοιχο σε Καναδά, Γαλλία και Ιαπωνία. Αυτό συνέβη στη ζωή μου».

Τα τελευταία δύο χρόνια η Σβίτσερ έχει ιδρύσει ένα οργανισμό για τις γυναίκες δρομείς το “264 Fearless Charity”, το όνομα του οποίου είναι εμπνευσμένο από τον αριθμό συμμετοχής που είχε στην πρώτη της εμφάνιση στη διοργάνωση.

«Ο τρόπος που δημιουργήθηκε το 261 είναι πραγματικά καταπληκτικός.Άνθρωποι μου έστελναν φωτογραφίες τους με τον ίδιο αριθμό στην πλάτη τους, παρότι είχαν διαφορετικό αριθμό συμμετοχής γιατί μου έλεγαν ότι τους έκανε να αισθάνονται άφοβοι. Μου έστελναν φωτογραφίες ακόμη και tattoo το 261. Αυτό σήμαινε πολλά για μένα. Έτσι σκεφτήκαμε να μεταδώσουμε αυτό το συναίσθημα και στις γυναίκες που νιώθουν καταπιεσμένες και δυστυχώς είναι οι περισσότερες γυναίκες στον πλανήτη ζουν υπό το καθεστώς του φόβου»

Η Σβίτσερ στην συνέχεια αφοσιώθηκε στη δικηγορία και τον ακτιβισμό, έχοντας παράλληλα ρόλο τηλεσχολιαστού: «Στα 60 μου ξαφνικά διαπίστωσα ότι γυναίκες μεγαλύτερες από εμένα έτρεχαν σε αγώνες που εγώ βοήθησαν να δημιουργηθούν και εγώ δεν είχα τρέξει ποτέ. Έτσι, ζήλεψα λιγάκι».

Στα 62 άρχισε να προπονείται και 8 χρόνια μετά πήρε θέση στην εκκίνηση του μαραθωνίου της Βοστώνης: «Θέλω να τρέξω στον μαραθώνιο της Νέας Υόρκης. Τον είχα κατακτήσει το 1974, τότε όμως ήταν τέσσερις γύροι, γύρω από το Σέντραλ Παρκ. Θέλω να τρέξω στους δρόμους. Το ίδιο και στο Λονδίνο».