Δεν είναι τυχαίος ο αποκλεισμός της Ιταλίας…Τι έφταιξε?

Για πρώτη φορά έπειτα από 60 ολόκληρα χρόνια, η εθνική ομάδα της Ιταλίας δεν θα συμμετέχει στο Παγκόσμιο Κύπελλο. Από το 1958 και τη διοργάνωση που είχε διεξαχθεί στη Σουηδία, η γειτονική μας χώρα δεν θα δώσει το «παρών» στο τουρνουά που θα διεξαχθεί στη Ρωσία το επόμενο καλοκαίρι, επειδή αποκλείστηκε από τη… Σουηδία. Κάπως έτσι λειτουργεί, άλλωστε, η ιστορία στο ποδόσφαιρο. Κάπως έτσι δημιουργούνται οι τρομερές ιστορίες…

Η «σκουάντρα ατζούρα», με τέσσερις κατακτήσεις Μουντιάλ και με συνολικά έξι παρουσίες στον μεγάλο τελικό της σπουδαιότερης ποδοσφαιρικής διοργάνωσης, θα μείνει να παρακολουθεί τα σπουδαία παιχνίδια στα γήπεδα της Ρωσίας, από την τηλεόραση.

Μαζί με τον αποκλεισμό, ήρθε κι ένα… εκκωφαντικό τέλος εποχής, με τους Μπουφόν, Κιελίνι, Ντε Ρόσι και Μπαρτσάλι να αποχωρούν από το αντιπροσωπευτικό συγκρότημα της πατρίδας τους. Και πόσο κρίμα γι’ αυτό τον φοβερό και τρομερό άνθρωπο και τερματοφύλακα, να μην καταφέρει να κάνει πράξη το μεγάλο του όνειρο που ήταν να βγάλει τη φανέλα με το εθνόσημο σε παιχνίδι του Μουντιάλ…

Η «αποκάλυψη», λοιπόν, όπως χαρακτήρισε την πιθανή αποτυχία – προτού σημειωθεί αυτή – ο πρόεδρος της ιταλικής ποδοσφαιρικής ομοσπονδίας, επιβεβαιώθηκε το βράδυ της Δευτέρας, 13 Νοεμβρίου του 2017. Έναν χρόνο μετά την προσπάθεια της ομάδας στο Euro της Γαλλίας και την απόφαση να προσληφθεί στη θέση του Αντόνιο Κόντε ο Τζιαμπιέρο Βεντούρα. Πολλοί θυμήθηκαν την ατάκα του από τη φάση των ομίλων κιόλας, όταν είχε ξεκαθαρίσει πως η Ιταλία θα διεκδικούσε τη δεύτερη θέση του γκρουπ, αφού βρισκόταν μαζί τους η Ισπανία.

«Άλλος στη θέση του δεν θα τολμούσε να το πει αυτό… Είναι ντροπή» ήταν το γενικότερο αίσθημα για τον ομοσπονδιακό προπονητή από πλευράς οπαδών. Είχαν συνηθίσει το πάθος του Κόντε, τη σωστή επιλογή που είχε κάνει η Ομοσπονδία με τον νυν τεχνικό της Τσέλσι όταν είχε αποφασίσει να τον προσλάβει βλέποντας τα επιτεύγματά του στον πάγκο της Γιουβέντους και μετά από εκείνον, ήρθε η ακατανόητη απόφαση για τον Βεντούρα.

Έναν άνθρωπο που είχε να επιδείξει απλά μια… σταθερή τροχιά στην Τορίνο και ευρωπαϊκή συμμετοχή του συλλόγου, με το βιογραφικό του να παρουσιάζει αξιοπρόσεκτη (;) θητεία στις Μεσίνα, Ελλάς Βερόνα, Πίζα και Μπάρι. Στα 67 του, ο… απερχόμενος – όπως όλα δείχνουν, αν και ο ίδιος αρνήθηκε να παραιτηθεί μετά το παιχνίδι με τους Σουηδούς – κόουτς της εθνικής ομάδας της Ιταλίας δεν είχε τον τρόπο να ανταπεξέλθει στο υψηλότερο επίπεδο προσδοκιών, πίεσης και απαιτήσεων και φυσικά δεν κατάφερε να εμπνεύσει τους ποδοσφαιριστές του. Ειδικά το τελευταίο φάνηκε από τις αντιδράσεις των Ντε Ρόσι και Ινσίνιε, αλλά και από τις επιλογές του για την 11άδα που αν τις σκεφτεί ξανά με καθαρό μυαλό, θα δει γιατί πήγαν όλα στραβά.

Στο κακό πρόσωπο παικτών όπως οι Ιμόμπιλε και Γκαμπιαντίνι που είχαν την ευθύνη του σκοραρίσματος, φανερώνεται ξανά έλλειψη δυνατότητας να αντλήσουν έμπνευση και να εμφανιστούν ακόμα πιο πεισμωμένοι οι ποδοσφαιριστές άσχετα από το αίσθημα που δημιουργούσε η κρισιμότητα της ρεβάνς με τους Σουηδούς από μόνη της.

Ό,σα συνέβησαν με τους Ινσίνιε και Ντε Ρόσι στα δύο παιχνίδια και ο τρόπος με τον οποίο ο Βεντούρα προσπάθησε ίσως να … επιβληθεί απέναντι στον άσο της Νάπολι για να του δείξει ποιος είναι το αφεντικό, προστίθεται στα μεγάλα λάθη. Ο Ινσίνιε περνάει στη θέση του Βεράτι στο πρώτο ματς της Στοκχόλμης και δείχνει να απορεί με την εντολή που έχει πάρει να παίξει στα χαφ, ενώ η θέση του είναι στις πλευρές της επίθεσης και για το χώρο του κέντρου υπάρχει ακόμα στον πάγκο ο Ζορζίνιο. Δείχνει μπερδεμένος, δειχνει να αμφισβητεί – και καλά έκανε προφανώς – την επιλογή του προπονητή του κι αυτός τον «τιμωρεί» στον επαναληπτικό αφήνοντάς τον στον πάγκο. Έναν εκ των πιο φορμαριασμένων, αν όχι τον πιο φορμαρισμένο, επιθετικό ποδοσφαιριστή της Serie A, με το παιχνίδι του «Σαν Σίρο» να τον… φωνάζει κι αντί να μπει να δώσει πνοή, να μένει στον πάγκο από… καπρίτσιο του ομοσπονδιακού κόουτς.

Όσο για τον Ντε Ρόσι, τα νεύρα του τη στιγμή που του δίνουν οδηγία για να σηκωθεί για ζέσταμα, φανερώνουν πως ο Βεντούρα είχε χάσει κάθε σεβασμό και εμπιστοσύνη από τους παίκτες του. «Γιατί διάολο να μπω εγώ αφού θέλουμε νίκη;» φέρεται να φωνάζει και δεν είχε καθόλου άδικο…

Όταν ο Ζορζίνιο κινεί τα νήματα στη μεσαία γραμμή με τρομερή ψυχραιμία δεδομένης της πίεσης της κατάστασης και προσπαθεί να συμμαζέψει το… χάλι, στην πρώτη του (!) παρουσία στο αρχικό σχήμα της Ιταλίας γιατί απλά… παραμόνευε η Βραζιλία να τον κάνει δικό της, τότε πάλι τα κριτήρια του 69χρονου προπονητή πάλι είναι παντελώς λανθασμένα. Ο Ζορζίνιο που θα μπορούσε να παίξει και στο πρώτο ματς και να προσφέρει, έβλεπε τον Ινσίνιε να παίρνει τη θέση του, όντας ουσιαστικά… εκτός θέσης!

Όταν ο Νταρμιάν ίσως απορεί ακόμα κι εκείνος γιατί αγωνίζεται και γιατί βρίσκεται ακόμα στο ρόστερ της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, όταν ο Φλορέντσι αλλάζει συνεχώς θέσεις στον αγωνιστικό χώρο γιατί πάλι έχει γίνει λάθος με το αρχικό σχέδιο κι αντιλαμβάνεται και ο ίδιος ότι κάτι πάει να γίνει αν αρχίσει να «κόβει» εσωτερικά και να μην παίζει πάνω στη γραμμή, τότε τα λάθη ολοένα και αυξάνονται.

Οι Μπελότι και Ελ Σαραουΐ, μέχρι να μπουν στο κλίμα και να κάνουν κάτι στο τελευταίο ημίωρο χρειάστηκε πολύ μεγαλύτερη προσπάθεια και ασφαλώς δεν ήταν μόνο δικό τους θέμα να βγάλουν τα κάστανα από τη φωτιά. Όσο η άμμος στην κλεψύδρα άδειαζε, τόσο το φινάλε άρχισε να χτυπάει την πόρτα στη συνείδηση των Ιταλών ώστε να σκεφτούν πως το καλοκαίρι, θα λείπουν από τη μεγάλη γιορτή.

Από το 4-2-4 εκείνου του αγώνα με την Ισπανία στα προκριματικά του Σεπτέμβρη, όπου η «φούρια ρόχα» έφτασε με άνεση στο τελικό 3-0, μέχρι και το 3-5-2 του δεύτερου αγώνα των μπαράζ με τους Σουηδούς, η εθνική ομάδα της Ιταλίας υπέστη μια τεράστια και ιστορική ποδοσφαιρική απογοήτευση, με έναν άνθρωπο στον πάγκο που κατά πολλούς προσελήφθη επειδή… δεν ήταν διαθέσιμοι οι Αντσελότι και Ρανιέρι…

ΑΠΟ Την gazzetta .gr