Μιχαΐλοβιτς: Έχουν στερέψει τα δάκρυα, τώρα είμαι έτοιμος να πολεμήσω…(Ιστορία που συγκλονίζει)

Η ζωή του Σίνισα δεν ήταν εύκολη. Απώλειες και πόλεμος τον σημάδεψαν, αλλά τον έκαναν πιο δυνατό. Δάκρυα και μετά… μάχη για την επιβίωση. Αυτή τη φορά όμως το σύστημα νίκης πρέπει να είναι τέλειο. 

«Έχουν στερέψει τα δάκρυα, τώρα είμαι έτοιμος να πολεμήσω. Θα τα πούμε σύντομα…Σίνισα Μιχαΐλοβιτς» 

κατέληγε η ανακοίνωση του Σίνισα Μιχαΐλοβιτς μέσα από την Gazzetta dello Sport.

O Σέρβος προπονητής διαγνώσθηκε με λευχαιμία και ο 50χρονος είναι έτοιμος να ξεδιπλώσει το τέλειο σύστημα για τον πιο σημαντικό αγώνα της ζωής του. «Είμαι μαχητής και θα νικήσω» ήταν το μήνυμά του και το planet football κάνει flash back στη ζωή ενός πραγματικού αγωνιστή με ατάκες και στιγμές που τον σημάδεψαν εκτός ποδοσφαίρου. 

«Αν μπορούσα να έχω τα πάντα στην ζωή μου απλά θα ήθελα τον πατέρα μου εδώ» ήταν μια μεγάλη του επιθυμία την οποία κι έκανε γνωστή πριν μερικά χρόνια. Ο πατέρας του ήταν οδηγός φορτηγού. Πέθανε σε ηλικία 69 ετών από καρκίνο του πνεύμονα. Όταν απεβίωσε ο Μιχαϊλοβιτς δεν ήταν κοντά του και το γεγονός αυτό τον βασανίζει κάθε στιγμή της ζωής του. «Το σκέφτομαι κάθε μέρα. Στην διάρκεια του πολέμου τον ικέτευα να έρθει στην Ιταλία, όμως ήθελε να μείνει στην χώρα του. Ήθελα να δει την οικογένειά μας και το πως είμαστε».

Το μεγαλύτερο όνειρό του;  «Δεν ονειρεύομαι να πάρω Champions League ή ιταλικό πρωτάθλημα. Το όνειρό μου είναι ανέφικτο. Θα ήθελα να αγκαλιάσω ξανά τον πατέρα μου. Από την άλλη η μητέρα μου δεν μιλάει ιταλικά και βλέπω ότι κοιτάει εμένα και την οικογένειά μου, όπως με κοίταζε μικρό. Μας κοιτάζει και η αγάπη δε χρειάζεται λόγια». 

Η φτώχεια και το φορτηγό με τις μπανάνες

Μπορεί να έγραψε ιστορία με Ερυθρό Αστέρα, Ιντερ, Λάτσιο, να κέρδισε βραβεία, να έβγαλε πολλά χρήματα, αλλά δεν ξεχνά και τα πολύ δύσκολα παιδικά του χρόνια, όταν η φτώχεια του στερούσε την ευκαιρία να φάει μια μπανάνα! Αν κάτι δεν έβγαλε από τη μνήμη του  ποτέ ήταν όλα αυτά που έζησε. Γι αυτό και οι υποσχέσεις προς τη μητέρα του δεν έμειναν στα λόγια.  «Η ζωή μου είναι καλή, όμως ξέρω καλά το πως είναι να μην έχεις να φας. Όταν ήμουν μικρό παιδί μου άρεσαν οι μπανάνες, όμως δεν είχαμε λεφτά. Η μαμά μου, μου πήρε μία και έπρεπε να την μοιραστώ με τον αδερφό μου. Κάποια στιγμή της είπα ότι όταν γίνω πλούσιος θα αγοράσω ένα φορτηγό με μπανάνες και θα τις φάω όλες. Θα της πάρω ότι της είχε λείψει για να μας μεγαλώσει σωστά. 

Σήμερα πάω στα εστιατόρια κι επιλέγω τα πιο καλά πιάτα τους. Πίνω καλό κρασί, όμως τίποτα δεν ξεπερνά την γεύση αυτής της μπανάνας. Από τους γονείς μου δεν μου έλειψε τίποτα στο πως με μεγάλωσαν. Τα παιδιά μου θα είναι πολύ καλά οικονομικά, όμως οι γονείς μου, μου έδωσαν πολύ καλές αρχές: ειλικρίνεια, πίστη και αφοσίωση».

Η φρίκη του πολέμου

Ο Μιχαΐλοβιτς γεννήθηκε στο Βούκοβαρ, για τον ίδιο ήταν η ομορφότερη πόλη, η οποία όμως μετατράπηκε σε φάντασμα, αφού ο πόλεμος άφησε πάνω της όλη τη φρίκη. «Θυμάμαι το 1991. Όλα είχαν ισοπεδωθεί και δεν μπορούσα να προσανατολιστώ. Θυμάμαι τα ερείπια στα κτίρια και τις μηχανές. Πουλιά δεν πετούσαν και δεν υπήρχαν σκυλιά. Θυμάμαι την εικόνα δύο 10χρονων που κουβαλούσαν όπλα. Είχαν μάτια ανδρών σε σώματα παιδιών.

Λυπημένα μάτια, που δεν έζησαν ποτέ παιδικά χρόνια. Ένα παιδί με προσέγγισε και με ρώτησε ποιος είμαι. Πολύ συχνά σκέφτομαι αυτό το παιδί και θέλω να μάθω το τι απέγινε. Εάν ο πόλεμος δεν το πήρε είναι άνδρας σήμερα. Ίσως με γυναίκα και παιδιά. Ελπίζω αυτά τα παιδιά ως ενήλικες να βρουν το φως που έχασαν στο σκοτάδι του πολέμου».

Αλλωστε, όταν αναφερόταν στον πόλεμο της Γιουγκοσλαβίας πάντα βούρκωνε. Ο Μιχαΐλβιτς όπως και δεκάδες συμπαίκτες του έχασαν φίλους, σπίτια και η εξομολόγησή του οδηγούσε πάντα σε βουρκωμένα μάτια

«Όλοι οι πόλεμοι είναι κάτι τρομερό. Όμως ο πόλεμος που βιώσαμε στην  Γιουγκοσλαβία είναι το πιο σκληρό πράγμα που έγινε ποτέ. Φίλοι να πυροβολούν ο ένας τον άλλο και οικογένειες να χωρίζονται. Άνθρωποι να “αφανίζονται” και πόλεις να εξαφανίζονται από τον χάρτη. Όλα σβήστηκαν. Ο καλύτερός μου φίλος κατέστρεψε το σπίτι μου. Ο θείος μου και αδερφός της μητέρας μου – πολύ αγαπημένος – έλεγε πως ήθελε να σφάξει τον πατέρα μου σα γουρούνι. 

Πολλές φορές είχα μιλήσει για το μήνυμά μου προς τον Αρκάν, τον οποίο ήξερα πριν τον πόλεμο, όπως και το ότι καταδίκασα τα εγκλήματά του και φυσικά το τι εκπροσωπούσε. Θα μας πάρει τουλάχιστον δύο γενιές να καταλάβουμε το τι έχει γίνει. Ήταν καταστροφικό για όλους. Σέρβους, Κροάτες και Βόσνιους. Ότι λέω εγώ μπορούν να τα πουν και αυτοί». Οι Σέρβοι τονίζουν πως ο Αρκάν ήταν αυτός που έσωσε την οικογένειά του και τον προειδοποίησε να φύγει από το Βούκοβαρ, ενώ χάρη σε αυτή αυτή τη σχέση δεν εκτέλεσαν τον θείο του που ήταν αξιωματικός του Κροατικού στρατού. 
 

Ο χαρακτήρας του μαχητή και η απώλεια του παιδιού!

Εχει δυνατό χαρακτήρα, είναι Σέρβος από πάνω μέχρι κάτω με τις αρετές και τα λάθη του. Ξέρει να αναγνωρίζει τα λάθη του και είναι πάντα έτοιμος για διάλογο. Τον θεωρούν σκληρό και καλά κάνουν. Καλό είναι να μην τον προκαλούν. Όμως ο κάθε άνθρωπος έχει ευαισθησίες, όπως και ο Σίνισα. Έχει κλάψει σαν παιδί σε δύσκολες στιγμές, είναι ίσως αυτό που τον κάνει πιο δυνατό. Αυτό συνέβη και στη συνέντευξη Τύπου το Σάββατο, όταν έκλαψε και στη συνέχεια ζήτησε να αρχίσει άμεσα τη θεραπεία. 

Η γυναίκα μου και τα παιδιά μου είναι η δύναμή μου. Η καριέρα μου δεν μου επέτρεψε να απολαύσω όπως ήθελα την οικογένειά μου. Έδωσα στον πιο μικρό γιο μου την πιο μεγάλη προσοχή επειδή ήμουν πιο μεγάλος σε ηλικία τότε και δεν έπαιζα. Όμως ο χρόνος περνάει γρήγορα. Πλέον όταν πάω στο σχολείο δεν με αγκαλιάζει και δεν θέλει να με χαιρετά μπροστά στον κόσμο» είχε πει στη συνέντευξή του.

Έναν χρόνο πριν η γυναίκα του Αριάνα ήταν έγκυος. Δυστυχώς η εγκυμοσύνη δεν πήγε καλά και το παιδί χάθηκε. «Το να έχεις ένα μωρό στα 50 θα είναι κάτι πρωτόγνωρο. Η γυναίκα μου υπέφερε από αυτό και το καταλαβαίνω τώρα πολύ καλά. Ίσως να πρέπει να κάνουμε και άλλο παιδί. Το βράδυ όταν δεν κοιμάμαι το σκέφτομαι» είχε πει ο Σέρβος. 

Τα παιχνίδια που δεν ξέχασε

Τα μακριά μακριά μαλλιά και οι συνήθειες του παρελθόντος δεν υπάρχουν πια. Πάντα όμως τα υπερασπίζεται όλα αυτά, όπως υπερασπίζεται τους παίκτες μου. Τα παιδικά χρόνια στην Σερβία, η Ιταλία και πολλές πόλεις. Έξι παιδιά, φτώχεια, επιτυχία και πλούτη. Όμως δύο πόλεμοι, ανοιχτές πληγές και δάκρυα. Σήμερα ρωτάω τον εαυτό μου: “Σίνισα από όλα αυτά πόσα θυμάσαι ότι έζησες και βίωσες;'”. “Ήταν το πρώτο ματς μετά τον πόλεμο με δύο ομάδες στο Ζάγκρεμπ. Το παιχνίδι τελείωσε 2-2 και έβγαλα δύο ασίστ. Οι εφημερίδες στην Σερβία μου έβαλαν 10 ως βαθμό».

Αν θα γυρνούσε πίσω τον χρόνο…

Εκτός από τις στιγμές με τον πατέρα του δεν θα άλλαζε τίποτα. Λατρεύει τη γυναίκα του, τα παιδιά του, άλλωστε τα λάθη του δεν τον απομάκρυναν από το όνειρο του, να παίξει μπάλα σε υψηλό επίπεδο. «Στην πρώτη συνάντησή μου με την Αριάνα έχασα τη γη κάτω από τα πόδια μου. Τα παιδιά μου με την γυναίκα μου είναι ότι πιο πολύτιμο. Όλα τα άλλα είναι μετά. Θα τα έκανα όλα ξανά. Ακόμα και τα λάθη μου. Κανείς δεν ζει την τέλεια ζωή. Αυτό που είμαι σήμερα, είμαι λόγω των λαθών μου. Έζησα έως σήμερα στα 50 μου χρόνια, όπως το ήθελα»