200 χρόνια από την 25η Μαρτίου 1821!

Υπάρχουν στιγμές που ο άνθρωπος παραμερίζει τη λογική και  λειτουργεί παρορμητικά, με γνώμονα το συναίσθημα που τον προτρέπει να διεκδικήσει το αναφαίρετο δικαίωμά του να ζήσει αξιοπρεπώς.  Ξημέρωσε λοιπόν 25η Μαρτίου και τυπικά συμπληρώνονται σήμερα 200 χρόνια από τη στιγμή που οι Ελληνες αποφάσισαν να εξαλείψουν 400 χρόνια σκλαβιάς και να διατρανώσουν στα πέρατα της γης πως ή θα απολαύσουν και εκείνοι το αγαθό της ελευθερίας ή θα χαθούν στα βάθη και τη λήθη της ιστορίας και θα αποτελέσουν ακόμη ένα έθνος που υπήρξε, μεγαλούργησε όμως δεν κατάφερε να συνεχίσει την πορεία του στο πέρασμα των αιώνων. Οπως άλλωστε έλεγαν τότε, συγκεντρώθηκαν κάποιοι λίγοι ώστε να παρασύρουν τους πολλούς σε μία «αποκοτιά». Τους περίμενε πόνος, δάκρυα, θάνατος αλλά ως έπαθλο έρχονταν μπροστά τους, σαν άλλο τρόπαιο, το γλυκό πιοτό της αποτίναξης του οθωμανικού ζυγού.  Είναι χαρακτηριστικά τα όσα είπε ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης στην ιστορική πλέον ομιλία του στην Πνύκα, δεκαετίες μετά και απευθυνόμενος στη νεολαία της εποχής, πως αν εκείνα τα χρόνια βάδιζαν με τα «πρέπει» και τα «μη», τίποτα δεν θα είχαν πετύχει. «Οταν αποφασίσαμε να κάμωμε την Επανάσταση, δεν εσυλλογισθήκαμε ούτε πόσοι είμεθα ούτε πως δεν έχομε άρματα ούτε ότι οι Τούρκοι εβαστούσαν τα κάστρα και τας πόλεις ούτε κανένας φρόνιμος μας είπε ‘πού πάτε εδώ να πολεμήσετε με σιταροκάραβα βατσέλα’, αλλά ως μία βροχή έπεσε εις όλους μας η επιθυμία της ελευθερίας μας, και όλοι, και ο κλήρος μας και οι προεστοί και οι καπεταναίοι και οι πεπαιδευμένοι και οι έμποροι, μικροί και μεγάλοι, όλοι εσυμφωνήσαμε εις αυτό το σκοπό και εκάμαμε την Επανάσταση», ανέφερε εκείνο το πρωινό της 8ης Οκτωβρίου του 1838 με φόντο τον βράχο της Ακρόπολης.  

Η ομιλία του Κολοκοτρώνη στην Πνύκα αντικατοπτρίζει το πώς σκέφτονταν οι Ελληνες όταν πήραν την απόφαση να πάρουν τα όπλα ενάντια στους Οθωμανούς Και πόσο αλήθεια ήταν. Ομως ο Αρχιστράτηγος, εκείνος που με τους «πύρινους λόγους» του και τη στρατιωτική του οξυδέρκεια οδήγησε τους ραγιάδες στην ελευθερία τους είπε και άλλα. Από το στόμα του βγήκαν λέξεις όπως η «διχόνοια», που παραλίγο να μετατρέψει το όνειρο σε εφιάλτη και να αλλάξει το ρου της ιστορίας. Τη σύμπνοια των πρώτων ετών ακολούθησαν έριδες, εμφύλιοι πόλεμοι και προδοσίες, που οδήγησαν τον αγώνα προ των πυλών της εξαφάνισης.  Ομως το αίμα των ηρώων, που ήταν χιλιάδες, πότισε το δένδρο της λευτεριάς, που μεγάλωνε καθημερινά. Στα Δερβενάκια και στο Βαλτέτσι ακόμη ηχούν οι τουφεκιές, στη Χίο, στα Ψαρά και στην Κάσο οι ορυμαγδοί και τα μοιρολόγια από τις ανελέητες σφαγές των αμάχων, στην Αλαμάνα ο Αθανάσιος Διάκος σα σύγχρονος Λεωνίδας ύψωσε το ανάστημά του απέναντι στο θάνατο, στη Μάνη άνδρες και γυναίκες ανάγκασαν τις αιγυπτιακές ορδές σε ταπείνωση, στο Μεσολόγγι οι «Ελεύθεροι Πολιορκημένοι» δεν λύγισαν ποτέ, στα σκλαβοπάζαρα της Σμύρνης και της Κωνσταντινούπολης χιλιάδες ελληνόπουλα πουλήθηκαν ως άλλα σκεύη ηδονής στα πολυτελή χαρέμια της Ανατολής, ενώ στο Αιγαίο τα σκάφη και τα πυρπολικά του Ανδρέα Μιαούλη, του Κωνσταντίνου Κανάρη, της Μπουμπουλίνας και των άλλων ναυτικών μας σκορπούσαν τον τρόμο στα Οθωμανικά πληρώματα. Αλλά αυτή η διχόνοια. Πόσο μπολιασμένη είναι στο αίμα μας, που παραλίγο να μας οδηγήσει στον αφανισμό. Ας θυμηθούμε λοιπόν τι συνέβη εκείνα τα χρόνια και ας στρέψουμε νοερά το βλέμμα προς κάθε βουνό ή όρμο που υπάρχει κοντά μας. Τα βράχια του, οι σπηλιές του, η άμμος και τα βότσαλα που υποδέχονται το κύμα, έχουν πολλά να… θυμηθούν από τότε που οι λίγοι στάθηκαν απέναντι στους πολλούς, που η θέληση για αποκοπή των δεσμών της δουλείας υπερκέρασε εκείνης για ζωή και με μία φωνή οι Ελληνες βροντοφώναξαν «Ελευθερία ή Θάνατος».