Ο Ζιντάν κάνει θαύματα με τη κυνική Ρεάλ

Τον Ιούλιο του 2007, ο Φάμπιο Καπέλο απολύθηκε από την Ρεάλ Μαδρίτης, παρ’ ότι την οδήγησε στην κατάκτηση του 30ού πρωταθλήματος και πρώτου της τίτλου μετά από μια «ξηρασία» τεσσάρων ετών.

Ο λόγος; Το αμυντικογενές παιχνίδι του Ιταλού προπονητή, το οποίο δεν ταίριαζε στην επιθετική φιλοσοφία της Βασίλισσας, η οποία μάλιστα προέρχονταν από την ένδοξη, λαμπερή εποχή των «Galacticos». Του Λουίς Φίγκο, του Ρονάλντο, του Ντέιβιντ Μπέκαμ και, πάνω απ’ όλα, του Ζινεντίν Ζιντάν.

Ο Γάλλος υπήρξε ένας καλλιτέχνης της μπάλας, ένας αρτίστας που την χάιδευε μοναδικά και την διέταζε με το μεταξένιο του πόδι. Ως προπονητής, όμως, ο Ζιζού είναι της ιταλικής φιλοσοφίας. Θήτευσε δίπλα στον Κάρλο Αντσελότι, μεγαλούργησε με την φανέλα της Γιουβέντους και δεν διστάζει να θυσιάζει το θέαμα, στον βωμό της ουσίας.

Η Ρεάλ κατέκτησε το περυσινό πρωτάθλημα, μετά το πρώτο lockdown λόγω της πανδημίας του κορονοϊού, στηριζόμενη ξεκάθαρα στην άμυνά της. Ο Ζιντάν φρόντισε να «οχυρώσει» τα μετόπισθεν και, με ελάχιστα γκολ, τα περισσότερα από τους Σέρχιο Ράμος και Καρίμ Μπενζεμά, άφησε πίσω της την Μπαρτσελόνα και πήρε (δικαίως) τον τίτλο.

Ό, τι έκανε, δηλαδή, για να πάρει τη νίκη στο κρίσιμο Clasico του Σαββάτου (10/04), χάρη στην οποία η Ρεάλ ανέβηκε στην κορυφή της La Liga (εν αναμονή του αγώνα της Ατλέτικο με την Μπέτις) και, οκτώ αγωνιστικές πριν από το τέλος, έχει «καπαρώσει» τις ισοβαθμίες, τόσο με την Μπάρτσα, όσο και με την Ατλέτικο.

Ένας για όλους και όλοι για έναν

Το μότο των Τριών Σωματοφυλάκων του Αλέξανδρου Δουμά βρίσκει απόλυτη εφαρμογή σε αυτή την ατσάλινη και αλύγιστη Ρεάλ. Νίκησε πολύ πειστικά την Λίβερπουλ (3-1) χωρίς Σέρχιο Ράμος, Ραφαέλ Βαράν, Ντάνι Καρβαχάλ και Εντέν Αζάρ.

Νίκησε δίκαια την Μπαρτσελόνα (2-1) χωρίς όλους τους προαναφερθέντες, αλλά με τον πολύτιμο Λούκας Βάθκεθ να βγαίνει αλλαγή πριν από το ημίχρονο, τους Έντερ Μιλιτάο και Φεδερίκο Βαλβέρδε να έχουν ενοχλήσεις στο φινάλε και τον Μάρκο Ασένσιο να μην μπορεί να ξεκινήσει, λόγω ενός χτυπήματος που αποκόμισε στο προηγούμενο ματς.

«Είμαστε στα όρια μας από πλευράς φυσικής κατάστασης, δεν ξέρω πως θα τελειώσουμε την σεζόν» παραδέχθηκε ο Ζιντάν, ο οποίος όμως έχει κάνει την ομάδα του να παίζει σαν μια γροθιά, τους Βινίσιους Ζούνιορ και Καρίμ Μπενζεμά να τρέχουν ασταμάτητα, να πιέζουν σε σημείο… εξαντλήσεως και την Ρεάλ να είναι πολύ συμπαγής στα μετόπισθεν.

Κόντρα στη Μπάρτσα, το πλάνο του Γάλλου ήταν ξεκάθαρο: Και οι δέκα πίσω από την μπάλα, ένας (Βινίσιους ή Μπενζεμά) ξεκρέμαστος στην επίθεση και, μετά από κλέψιμο, ταχύτατο transition για να την πιάσει απροετοίμαστη και (ούτως ή άλλως) ευάλωτη.

Έτσι ήρθε η γκολάρα του Μπενζεμά (απολαυστικός και πάλι ο Γάλλος), έτσι το φάουλ από το οποίο προήλθε το 2-0 του Τόνι Κρόος, αλλά και η διπλή, τεράστια ευκαιρία για το 3-0 με το δοκάρι του Βαλβέρδε και την απόκρουση του Μαρκ – Αντρέ Τερ Στέγκεν σε σουτ του Λούκας.

Στο δεύτερο μέρος, ήρθε η φυσιολογική κούραση από την μεγάλη προσπάθεια των δύο αγώνων, αλλά και πάλι ο Ζιζού βρήκε την λύση, φρεσκάροντας την ομάδα του για να αντέξει την αντεπίθεση της Μπαρτσελόνα, η οποία έμεινε στου δρόμου τα μισά.

Στα έντεκα Clasico ως προπονητής της Ρεάλ, ο (κυνικά ρεαλιστής, αλλά τρομερά αποτελεσματικός) Γάλλος μετράει έξι νίκες, τρεις ισοπαλίες και δύο ήττες. Στα έντεκα τελευταία Clasico χωρίς Ζιντάν, η Ρεάλ μετρούσε εφτά ήττες, μια ισοπαλία και τρεις ήττες!

Ο Ζιντάν, ο πρώτος προπονητής της Ρεάλ με τρεις διαδοχικές νίκες σε Clasico από τον αείμνηστο Λουίς Μολόουνι το… 1979 (!) καταφέρνει να παίρνει το 100% από την πληγωμένη ομάδα του και την έχει με το ενάμισι πόδι στα ημιτελικά του Champions League και φουλ μέσα στο «κόλπο» του τίτλου. Και ακόμα υπάρχουν κάποιοι που τολμούν να τον αμφισβητήσουν ως προπονητή…

Αφελής ο Κούμαν, αλλά μπορεί το νταμπλ

Για τη νίκη της Ρεάλ, όμως, δεν βοήθησε μόνο ο Ζιντάν με την τακτική του προσέγγιση, αλλά και ο Ρόναλντ Κούμαν, άθελά του βεβαίως. Ο Ολλανδός έγινε ο πρώτος προπονητής της Μπάρτσα που γνώρισε την ήττα στα δύο πρώτα του Clasico μετά τον Ζοακίμ Ριφέ πριν από… σαράντα χρόνια!

Η κύρια αιτία γι’ αυτή την ήττα ήταν, αναμφίβολα, το πώς έστησε την ομάδα του στο πρώτο 45λεπτο. Οι Καταλανοί είχαν την μπάλα, έπαιζαν ψηλά και έψαχναν την εστία του Τιμπό Κουρτουά, αλλά ήταν τρομερά ευάλωτοι στα μετόπισθεν, όταν η Ρεάλ έκλεβε την μπάλα και έβγαινε στην κόντρα, αφού δεν υπήρχε καμία ισορροπία.

Το 3-5-2 ή 3-4-1-2 που μεταμόρφωσε προς το καλύτερο την ομάδα και την κράτησε αήττητη για έναν ολόκληρο γύρο της La Liga, δεν είναι πανάκεια. Η Ρεάλ δεν είχε κανένα πρόβλημα να δώσει την μπάλα στη Μπάρτσα και να τη σκοτώσει στην κόντρα.

Στο δεύτερο μέρος, ο Κούμαν άλλαξε την διάταξη, ενίσχυσε το κέντρο, έδωσε μεγαλύτερη ισορροπία στην άμυνα και, σε συνδυασμό με την κούραση της Ρεάλ, η Μπαρτσελόνα μπήκε ξανά στο ματς, χάρη στο γκολ του κορυφαίου παίκτη της, Όσκαρ Μινγκέθα.

Όταν, βεβαίως, καλύτερός σου παίκτης είναι ένας νεαρός αμυντικός που έκανε ντεμπούτο σε Clasico, δεν μπορείς να πάρεις κάτι ουσιαστικό από ένα τόσο απαιτητικό παιχνίδι. Παρά την ήττα, πάντως, η νεανική και ενθουσιώδη Μπάρτσα πείθει ότι μπορεί να διεκδικήσει μέχρι τέλους το νταμπλ.

Ο Λιονέλ Μέσι, παρ’ ότι έμεινε χωρίς γκολ για έβδομο διαδοχικό Clasico, δείχνει να το έχει πάρει… πατριωτικά (στη τελευταία του σεζόν ως Μπλαουγκράνα;) και οι Καταλανοί βρίσκονται στο «κόλπο» για το νταμπλ, ξεκινώντας από τον τελικό του Κυπέλλου με την σκληροτράχηλη Αθλέτικ Μπιλμπάο, το επόμενο Σάββατο (17/04).

Αρκεί, βεβαίως, να βρίσκει το πιο εύκολα γκολ που της στέρησε το ιστορικό έγκλημα (χωρίς εισαγωγικά) του… ξεφορτώματος του Λουίς Σουάρες το καλοκαίρι. Και μια παρατήρηση – έκκληση ενόψει της επόμενης σεζόν, με αφορμή το δοκάρι του 18χρονου Ιλάις Μορίμπα στην τελευταία φάση του αγώνα, στην οποία η Μπάρτσα άγγιξε το 2-2: Ρόναλντ, πίστεψε στα πιτσιρίκια και μην γεμίσεις την ομάδα με παίκτες τύπου Βαϊνάλντουμ…

Όσο για τις (πολύ έντονες) διαμαρτυρίες για την διαιτησία; Δεν είχαν καμία βάση και αδικούν την δουλειά του Κούμαν και την προσπάθεια των παικτών του…