Κύπριος ποδοσφαιριστής – ο δρόμος για το μέλλον

Ενα θέμα που μεταφέρει δύο κραυγαλέα για το Ποδόσφαιρο μας και για την Κοινωνία μας ζητήματα – ερωτήματα περισσότερο –  που χρειάζονται επιμόνως απάντηση.

Ποιό είναι το παρόν του Κύπριου ποδοσφαιριστή και ποιός είναι ο δρόμος για το μέλλον του; Στο πρώτο σκέλος την απάντηση την δίνουν τα στοιχεία και οι αριθμοί. Ο Κύπριος ποδοσφαιριστής παραμένει ουραγός μεσα στο δικό του Κυπριακό ποδοσφαιρικό γίγνεσθαι. Σχεδόν δεν υπάρχει. Για να μπορέσουμε όμως να βρούμε τον δρόμο για το μέλλον του Κύπριου ποδοσφαιριστή θα πρέπει πρώτα να απαντήσουμε σ΄ αυτό το σχεδόν δεν υπάρχει.

Χάθηκε, και πως χάθηκε; Τον κατάπιε το σύστημα που λειτουργεί στο Παγκόσμιο ποδόσφαιρο. Και ποιός φταίει γι’ αυτό ; Μήπως σ’ όλες τις χώρες του κόσμου χάθηκαν οι γηγενείς ποδοσφαιριστές ;  Ώς κάποιο βαθμό μπορεί. Ώς ένα μέτρο.

Εδώ δυστυχώς είναι που κρατάμε τα σκήπτρα. Και δεν χρειάζεται επιστημονική ανάλυση για να πούμε το πολύ απλό,  πώς στις χώρες όπου συμβαίνει αυτό σε μεγάλο ή μέγιστο βαθμό οφείλεται στο ελλειμματικό επίπεδο της καλλιέργειας μιας παιδείας, μιας συνείδησης που να παρέχει τόσες αντιστάσεις όσες χρειάζονται έτσι ώστε μια χώρα, μια φυλή να μην χάνει την προσωπικότητα , τον χαρακτήρα, την ίδια της την ταυτότητα. Αντίθετα να σφυρηλατείται ανάμεσα στη σχέση της με τους άλλους και τον ίδιο της τον εαυτό έτσι που να αναδεικνύει ένα πρόσωπο πιο δυνατό και πιο αυθεντικό.

Η καλλιέργεια και οι υποδομές μας για μια τέτοια προοπτική είναι ανεπαρκείς, πιο πολύ εικονικές και έχουν να κάνουν περισσότερο με μια δήθεν προσπάθεια για κάτι τέτοιο , επιφανειακά και σοβαροφανειακά. Ετσι όπως συμβαίνει και στην κοινωνία μας γενικότερα τόσο που αυτή η σοβαροφάνεια να υπερέχει της ίδιας της σοβαρότητας, αδιαφορώντας για το γενικά ωφέλιμο.  Και μη με ρωτήσετε αν έχουμε γι’ αυτό ευθύνες, γιατί δυστυχώς έχουμε όλοι ευθύνες όχι μόνο για το τι συμβαίνει στο ποδόσφαιρο μας αλλά και γενικότερα στο ευρύτερο κοινωνικοπολιτικό μας περιβάλλον, είτε απο ιδιοτέλεια, είτε απο έλλειψη γνώσης είτε απο ανοχή που μοιραία γίνεται ενοχή.

Είμαι ένας άνθρωπος χρόνια καθημερινά στο γήπεδο και έχω περάσει απο όλες σχεδόν της ιδιότητες που αφορούν το ποδόσφαιρο. Ένα κατεστημένο βιτρίνας, προβολής και προσωπικών συμφερόντων πέρα και πολύ μακρυά απο το σημαίνον. Έβρεξε ο Θεός λεφτά, μαύρα/άσπρα και όλα έγιναν τόσο εύκολα. Φέρτε λοιπόν έτοιμο προιόν. Γιατί να δωσουμε προσοχή ξοδεύοντας και χρήμα και χρόνια δουλειάς περιμένοντας.Φανερώνοντας ταυτόχρονα την απαράδεκτη υποτέλεια μας απέναντι σε οτιδήποτε ξένο. Αυτό λειτουργεί και αυτό λειτούργησε τα τελευταία χρόνια.Καμμιά προνοια σ’ αυτό που φώναζε πως θα ερχόταν και που τελικά ήρθε, βρίσκοντας μας γυμνούς, χωρίς γηγενή έμψυχο δυναμικό, με ότι αυτό συνεπάγεται. Θα μου πείτε φυσικά πως οι ομάδες μας κατάφεραν τόσα πολλά στην Ευρώπη με αυτον τον τρόπο. Αυτό είναι σωστό και επαινείται όχι σε μέγιστο αλλά υπερθετικό βαθμό. Δείτε όμως και τις πλείστες των ομάδων μας που εκλιπαρούν και ζητιανεύουν για να περάσουν τα οικονομικά κριτήρια της ΟΥΕΦΑ, δηλωνοντας επι καθημερινής βάσεως, σοβαρότατο οικονομικό πρόβλημα. Μέχρι που θα πάει δηλαδή αυτό ;

Τι κάνει όμως ο Κύπριος ποδοσφαιριστής απο την δική του πλευρά ;  Δουλεύει με όρεξη.  Κάνει όνειρα. Γυρευει να βρεί τον δρόμο του και πάει στρατιώτης στα πιο σημαντικά χρόνια της εξέλιξης του. Χάνει τον προσαναλοτισμό του . Ψάχνεται . Περιθωριοποιείται . Κι ύστερα κλαίει σαν το παιδάκι που του πήραν την καραμέλλα του.

Σε μια μικρή κοινωνία σαν τη δική μας, υπερπροστατευτική τα παιδιά μας μεγαλώνουν πολύ αργά αναπτύσσοντας μια ευάλωτη προσωπικότητα που δεν τους αφήνει να σταθούν και να παλέψουν απο μόνοι τους. Δεν τους εφοδιάζουμε με τα όπλα που να μπορούν να ανταγωνιστούν τον ξένο ποδοσφαιριστή ενώ παντού παραμονεύει η προκατάληψη. Γιατί  είναι η νοοτροπία μας που πρέπει να εξεταστεί. Ο τρόπος που αντιλαμβανόμαστε τα πράγματα. Την προσέγγιση μας στο επαγγελματικό ποδόσφαιρο.

Ναί , φταίει το σύστημα, ναι φταίει η κοινωνία, φταίει ο προπονητής, φταίει ο στρατός, αλλά όπως μου αρέσει πάντα να λέω « μια μπάλα υπάρχει στο γήπεδο κι όταν την κρατάς εσύ, δεν την κρατά ο αντίπαλος. Όλα είναι στα δικά σου πόδια και στο δικό σου μυαλο ».

Πολλές φορές επικαλούμαστε τις Ακαδημίες που λειτουργούν και πως λειουργούν στις πιο προηγμένες ποδοσφαιρικά χώρες. Φυσικά και υπάρχουν πρότυπα που πρέπει να βρούμε και να ακολουθήσουμε. Αυτό όμως που έχουμε περισσότερο ανάγκη είναι να πεισθούμε πως πρέπει να ξοδέψουμε χρόνο και χρήμα,  επενδύοντας πάνω  στον Κύπριο ποδοσφαιφιστή. Πάνω σε σωστές υποδομές, πάνω σε πραγματική αξιολόγηση και όχι παιδομάζωμα. Σε γήπεδα, εγκαταστάσεις, προπονητές έτσι που το παιδί να συνειδητοποιήσει και την επαγγελματικότητα του ιδίου του παιχνιδιού και την δική  του αφοσίωση σ’ αυτό. Ποιός όμως θα το κάνει αυτό ; Μα φυσικά αυτό αφορά την ηγεσία του ποδοσφαίρου και του Αθλητισμού  γενικότερα. 

Η Κυπριακή Ομοσπονδία Ποδοσφαίρου σε μια ειλικρινή και όχι υποτυπώδη συνεργασία με τον Κυπριακό Οργανισμό Αθλητισμού χρειάζεται να ελέγξει και να καθοδηγήσει τις Ακαδημίες στα πρότυπα  του  elite  ποδοσφαίρου όπως αυτό καθορίζεται απο την UEFA εκεί όπου το ταλέντο προωθείται με όλα τα εφόδια σε ένα πραγματικό προθάλαμο της Α΄ Ομάδας. Λειτουργώντας ένα ανεπίσημο Πρωτάθλημα των Εφεδρειών στις Ομάδες μας. Προωθώνταντας πλάνα συμμετοχής γηγενών ποδοσφαιριστών. Με τα δεδομένα που υπάρχουν ο Κύπριος ποδοσφαιριστής δεν παίζει, δεν αγωνίζεται. Και το μοναδικό πράγμα που μπορεί να κρατήσει  ζωντανό έναν ποδοσφαιριστή είναι το ίδιο το παιχνίδι. Να παίζει.

Κι άν χρειάζεται να Κυπριοποιήσουμε ποδοσφαιριστές αυτό να γίνεται με φειδώ, έχοντας υπόψη μας  ότι θα πρέπει  αυτοί οι ποδοσφαιριστές  θα λειτουργούν σαν  κράχτες  στην Εθνική μας Ομάδα και όχι  σαν συμπληρωματικά μέλη.

Παρακολούθησα όλα τα τελευταία παιιχνδια των Εθνικών μας Ομάδων. Αυτό που διέκρινα δεν ήτανε η έλλειψη ταλέντου απο τους ποδοσφαιριστές μας. Αυτό που ήτανε όμως πασιφανές ήταν η έλλειψη ποδοσφαιρικής παιδείας και νοοτροπίας, προσανατολισμού αλλά και προσέγγισης στον στόχο. Στον ίδιο τον στόχο μέσα απο το πλάνο στο παιχνίδι. Και αυτά όλα δουλεύονται, Δεν κατεβαίνουν απο τον ουρανό. Άν δεν δουλέψουμε με μέθοδο και προσήλωση, κανένα Φόρουμ, κανένα Συνέδριο, καμμιά συζήτηση Στρογγυλής Τραπέζης δεν θα μας βοηθήσει να αναδείξουμε την αξία του Κύπριου ποδοσφαιριστή. Και πιστέψτε με είναι μεγάλη.  Φτάνει πρώτα εμείς  να πιστέψουμε σ’ αυτή την αξία, έτσι που να βρούμε τον δρόμο για το μέλλον.

Μιχάλης Χατζηπιερής                                     

Προπονητής Ποδοσφαίρου