Μέσι: “Γκουαρδιόλα και Ροναλντίνιο είχαν τη μεγαλύτερη επιρροή σε μένα στην Μπαρτσελόνα”

Ο Λιονέλ Μέσι δήλωσε σε συνέντευξή του στην Mundo Deportivo ότι οι Πεπ Γκουαρδιόλα και Ροναλντίνιο είχαν τη μεγαλύτερη επιρροή πάνω του από κάθε άλλον στην Μπαρτσελόνα, χωρίς φυσικά να είναι οι μοναδικοί.

Ο Λιονέλ Μέσι στο πλαίσιο του εορτασμού των 125 χρόνων ιστορίας της Μπαρτσελόνα, παραχώρησε συνέντευξη στην Mundo Deportivo και αναφέρθηκε για πολλά πράγματα στους μπλαουγκράνα, προσωπικές στιγμές, αλλά και όσα έχει ξεχωρίσει από το κλαμπ.

Ο Αργεντινός σούπερ σταρ ρωτήθηκε για τις σημαντικές προσωπικότητες που είχαν τη μεγαλύτερη επιρροή πάνω του και αναφέρθηκε σε δύο. Στον Πεπ Γκουαρδιόλα ,με τον οποίο ο Μέσι κατέκτησε τα πάντα, αλλά και στον Ροναλντίνιο που τον βοήθησε στα πρώτα του βήματα σε επίπεδο ανδρών στην Μπαρτσελόνα.

Ο Λιονέλ Μέσι ανέφερε στην Mundo Deportivo μεταξύ άλλων: Για τις καλύτερες στιγμές στην Μπαρτσελόνα: “Η αλήθεια είναι ότι υπήρξαν πολλές ιδιαίτερες στιγμές. Αυτό που θυμάμαι περισσότερο είναι οι συλλογικοί τίτλοι που κερδίσαμε: η χρονιά που κατακτήσαμε έξι τίτλους (2009), αλλά και εκείνες οι όχι και τόσο καλές στιγμές που καταφέραμε να ανατρέψουμε την κατάσταση. Ήταν πολλές ιδιαίτερες στιγμές και τις χάρηκα πολύ“.

Για τις ιστορικές φιγούρες του κλαμπ που είχαν τη μεγαλύτερη επίδραση πάνω του: “Νομίζω ότι υπάρχουν δύο που είχαν μεγάλη επιρροή πάνω μου για διαφορετικούς λόγους. Ο Πεπ, γιατί τον είχα πολλά χρόνια προπονητή και καταφέραμε απίστευτα πράγματα που δεν θα φανταζόμασταν ποτέ.

Και ο Ροναλντίνιο, γιατί ο τρόπος που με υποδέχτηκε, το πώς με βοήθησε, μου ήταν πολύ χρήσιμο στις πρώτες μου στιγμές στην πρώτη ομάδα.

Θυμάμαι επίσης τον Αντρές (Ινιέστα) και τον Τσάβι ως συμπαίκτες, και τους τρεις που παίζουν μαζί μου εδώ στο Μαϊάμι (Μπουσκέτς, Άλμπα και Σουάρες), που είναι επίσης φίλοι. Και φυσικά, μια ειδική αναφορά για τον Τίτο Βιλανόβα, που μας λείπει τόσο πολύ“.

Για αυτούς που θεωρεί τις μεγαλύτερες προσωπικότητες του κλαμπ στην ιστορία του: “Φιου, είναι τόσα πολλά και είμαι σίγουρος ότι αν αρχίσω να αναφέρω ονόματα θα ξεχάσω μερικά. Αυτός είναι ένας σύλλογος που πάντα ξεχώριζε για το ότι έχει τους καλύτερους παίκτες και προπονητές στον κόσμο.

Τα μεγάλα αστέρια του ποδοσφαίρου πάντα ήθελαν να έρθουν και να είναι στη Μπάρτσα: από τον Γιόχαν Κρόιφ, μέχρι τον Πουγιόλ, τον Αντρές Ινιέστα, τον Τσάβι, τους δύο Λουίς Σουάρες (πριν τον Ουρουγουανό υπήρξε ο Ισπανός Λουίς Σουάρες που έπαιξε στην Μπαρτσελόνα για έξι χρόνια, 1955/61), Χρίστο (Στόιτσκοφ), Πεπ (Γκουαρδιόλα) ως παίκτης και μετά ως προπονητής.

Ο Ροναλντίνιο, ο Ράικαρντ (τον προσθέτω για αυτό που σήμαινε για μένα και για τον σύλλογο), ο Ντιέγκο (Μαραντόνα) , ο οποίος αν και ήταν εκεί για λίγο, έκανε τεράστια απήχηση λόγω του ποιος ήταν, ο Κούμαν με το γκολ στο Γουέμπλεϊ στο πρώτο Ευρωπαϊκό Κύπελλο.

Άκουσα επίσης πολλά για τον Σέζαρ, τον Λάζλο Κουμπάλα και εκείνη την επιθετική γραμμή που αναφέρει ο Σεράτ στο τραγούδι του: Μπασόρα, Σέζαρ, Κουμπάλα, Μορένο και Μανσόν. Είμαι σίγουρος ότι ξεχνάω πολλούς σημαντικούς ανθρώπους“.

Η ευχή του για την Μπαρτσελόνα: “Ελπίζω ότι ο σύλλογος μπορεί να επιστρέψει σε αυτό που ήταν πάντα. Εκτός από παγκόσμια αναφορά, που δεν έπαψε ποτέ να είναι, να παλεύει πάντα για την κατάκτηση τίτλων μέχρι το τέλος κάθε σεζόν.

Ως παίκτης της Μπάρτσα, δεν μπορείς ποτέ να συμβιβαστείς με το να είσαι δεύτερος ή να μην κερδίζεις, γιατί τα μέλη και οι οπαδοί απαιτούν τα περισσότερα από σένα. Το να είσαι ο καλύτερος σύλλογος στον κόσμο συνεπάγεται πολύ υψηλές απαιτήσεις.

Θα ήθελα πολύ να δω την Μπάρτσα να κατακτά τη La Liga, το Κύπελλο και επίσης το Champions League ξανά. Και στα χρόνια που δεν μπορεί, τουλάχιστον να αγωνιστεί μέχρι την τελευταία στιγμή“.