ΣΤΕΡΓΙΔΗΣ:Αυτός είναι ο Τιμουρ… Έντιμος άνθρωπος, παθιασμένος για το ποδόσφαιρο, και μου είπε γιατί φωνάζει στους παίκτες

Σε  συνέντευξη που παραχώρησε  ο αγνός Ανορθωσιάτης πρώην παράγοντας της ομάδας Μιχαλάκης Στεργίδης  στον Ανδρέα Βεντούρη μεταξύ άλλων μίλησε για την πιο συγκλονιστική στιγμή της ζωής του στο τελευταίο λεπτό του αγώνα της Ανόρθωσης στην Τραπεζούντα και φυσικά για τον Τιμουρ Κετσπάγια .

Αναλυτικά:

– Πώς θα χαρακτηρίζατε τον Τιμούρ;

«Πρώτα απ’ όλα είναι ένας έντιμος άνθρωπος. Αφιλοχρήματος. Δεν είναι ούτε της μίζας, ούτε να εκμεταλλευτεί κάτι για να κερδίσει λεφτά. Παθιασμένος με τον ποδόσφαιρο, όλη μέρα ασχολείται με το ποδόσφαιρο. Γι’ αυτόν είναι σαν θρησκεία. Είναι σπάνιος σαν χαρακτήρας. Είναι ευαίσθητος, γι’ αυτό αντιδρά κάποτε. Λένε ότι βρίζει τους παίκτες. Να σου πω κάτι να γελάσεις. Ήρθε εδώ πριν λίγες μέρες και του είπα ότι είμαστε η μόνη ομάδα που παίζει με φιλάθλους. Μα πού τους βρήκες, μου είπε. Αφού οι φωνές σου εν ίσια μια κερκίδα (γέλια). Μου λέει, ακούω που με κατηγορούν γιατί φωνάζω, αλλά να σου πω γιατί φωνάζω. Εγώ είμαι ο προπονητής, όταν βλέπω έναν παίκτη που είναι ξεμαρκάριστος, ο άλλος που είναι στο γήπεδο ίσως να μην έχει την ελευθερία της σκέψης που έχω εγώ που είμαι στον πάγκο και θα του πω να δώσει ή να μην δώσει την μπάλα. Άμα κάνει λάθη, θα πω μπράβο; Και να σου πω και κάτι άλλο που μου είπε. Νομίζεις ότι όλοι αυτοί οι παίκτες έρχονται στην Κύπρο γιατί τους αρέσουν οι παραλίες; Είναι για τα λεφτά. Αν έβρισκαν περισσότερα, θα πήγαιναν αλλού. Ο πιο χαμηλόμισθος παίκτης που αγωνίζεται σε ομάδα που διεκδικεί τον τίτλο, αμείβεται τον μήνα με όσα παίρνει ένας Κύπριος υπάλληλος τον χρόνο. Εγώ τους παίκτες που επέλεξα να φέρω, τους έφερα για να παίζουν ποδόσφαιρο και ξέρω τι μπορεί να δώσει ο καθένας. Αν μπορεί να δώσει εφτά, να δώσει… εφτά. Δεν πρέπει να κοροϊδεύει κανέναν».

– Τι είναι ο Τιμούρ για την Ανόρθωση;

«Λαχείο και ευλογία. Δεν ζητά πολλά πράγματα από την ομάδα του. Δεν είναι ιδιότροπος, έχει κάποιες ιδιορρυθμίες. Μακάρι να μείνει. Θεωρώ ότι οι πιθανότητες είναι περισσότερες να φύγει μόνος του παρά να τον διώξουν».

– Γιατί το λέτε αυτό;

«Ο Τιμούρ θέλει να είναι πρώτος. Αν αντιληφθεί πως, όχι από δικό του λάθος, δεν μπορεί να πάρει πρωτάθλημα ή κύπελλο, δύσκολα θα μείνει».

– Πώς προέκυψε η σύνδεση σας με τον Τιμούρ; Είστε κουμπάροι, έχετε βαφτίσει την κόρη του.

«Όταν ήρθε στην Ανόρθωση την πρώτη χρονιά, σαν παίκτης, έμενε δίπλα από το σπίτι μου, μαζί με τον Ομπίκου! Ήμουν σαν πατέρας τους».

– Ποια η άποψή σας γενικότερα για το κυπριακό ποδόσφαιρο;

«Το ποδόσφαιρο μας έχει ανέβει. Αυτό που δεν μου αρέσει είναι ότι δεν αγωνίζονται Κύπριοι. Αυτό δεν γίνεται. Η μισή ομάδα θα έπρεπε να ήταν Κύπριοι, αν με ρωτάς. Οι Κύπριοι διακρίνονται σε όλα. Δεν μπορούν να παίξουν ποδόσφαιρο;

– Αυτό θα αλλάζατε;

«Θα έβαζα να ήταν υποχρεωτική η συμμετοχή πέντε Κυπρίων στην ενδεκάδα. Στις ακαδημίες υπάρχουν ταλέντα. Αλλά φτάνουν στα 18 τους, πάνε στρατό, χωρίς να λέω ότι είναι κακό να υπηρετήσεις την πατρίδα σου, αλλά μετά η ομάδα που κάνει πρωταθλητισμό, προτιμά να πάρει κάποιον έτοιμο. Φέρνουμε όλους αυτούς τους ξένους, οι οποίοι αμείβονται πολύ καλά, όμως είναι όλοι καλύτεροι από τους δικούς μας; Υπάρχει ξένος σήμερα, στην Κύπρο, που να είναι καλύτερος από τον Νικολάου τότε;».

– Ποια ήταν η κορυφαία στιγμή που ζήσατε;

«Η πρόκριση επί της Τραμπζονσπόρ μέσα στην Τουρκία».

– Μιλήστε μας λίγο για τα συναισθήματά σας τότε στην Τουρκία. Θυμάστε λεπτομέρειες που αφορούν το τι προηγήθηκε, αλλά και το τι ακολούθησε;

«Πήγαμε σε ένα εχθρικό μέρος, όμως η ομάδα είχε μία αρκετά καλή προστασία από την αστυνομία. Είχα ακούσει ότι πετροβολήσανε τους φιλάθλους. Αλλά η ομάδα ένιωθε ασφάλεια μέσα στα αποδυτήρια. Μας πρόσεχε αστυνομία τύπου… ΜΜΑΔ. Εγώ είχα βάλει το σήμα της Aνόρθωσης στο πουκάμισο κι ενώ περίμενα ότι ίσως να μην τους άρεσε, όμως όπου πήγαινα, είχα πίσω μου διακριτικά κάποιους αστυνομικούς για τη δική μου ασφάλεια. Στο γήπεδο οι Τούρκοι ήταν προκλητικοί. Είχαν γεμίσει το στάδιο με σημαίες του ψευδοκράτους, πλην των τούρκικων. Στα μεγάφωνα έπαιζαν εμβατήρια κατά του ελληνισμού. Ήταν ένα ηφαίστειο. Η πιο συγκλονιστική στιγμή ήταν η εξής: απέμεναν τέσσερα λεπτά να τελειώσει ο αγώνας κι έβλεπα το ρολόι μου και δεν κυλούσε η ώρα. Το κοίταζα συνέχεια, ίσα που περνούσε μισό λεπτό. Τα δευτερόλεπτα φάνταζαν… Καταλαβαίνεις. Ήμασταν με τον γιατρό τον Σεργίου, τον οποίο χάσαμε. Στο τελευταίο δευτερόλεπτο δεχθήκαμε γκολ. Εκείνη τη στιγμή, αν μου έβαζες μαχαίρι, όχι δεν θα έβγαζα αίμα… ούτε θα ένιωθα! Έσφιξα τις γροθιές μου ψηλά στον ουρανό και τα έβαλα με το Θεό. Το λέω με λίγο βάρος στη συνείδηση μου. Είπα, γιατί Θεέ μου; Και βλέπω απέναντι στο κόρνερ, υψωμένη τη σημαία του βοηθού διαιτητή. Η χαρά που ένιωσα όταν το ακύρωσε… Ήταν η πιο συγκλονιστική στιγμή της ζωής μου. Όταν τελείωσε το παιχνίδι, πήγαμε σε ένα αεροδρόμιο της κακιάς ώρας. Ήταν σαν μια… καντίνα ενός γυμνασίου. Όλα ήταν κλειστά. Κάποιοι από εμάς, από τον ενθουσιασμό τους, φωνάζανε. Από τη χαρά τους. Μέσα στο άντρο τους κι αυτό δεν τους άρεσε. Θυμάμαι ήρθε ένας λοχαγός, φάνηκε εντάξει ο άνθρωπος. Με έπιασε από τον αγκώνα, με πήρε έξω και μου έδειξε μία διμοιρία. Αν δεν σταματήσουν μου είπε, θα έρθουν μέσα. Πήγα στους οπαδούς μας, η αλήθεια με άκουγαν. Σταμάτησαν και τότε άρχισαν να τραγουδούσαν τον Εθνικό Ύμνο. Ήταν η πρώτη φορά μετά το 1922 που τραγουδήθηκε ζωντανά ο Εθνικός μας Ύμνος στην Τουρκία. Ήταν συγκινητικές οι στιγμές».