Το σφύριγμα της λήξης βρήκε την Μπιλμπάο να πανηγυρίζει την πρόκριση στον τελικό του ισπανικού Σούπερ Καπ και τα αδέρφια Γουίλιαμς να αναζητούν τη μητέρα τους στην κερκίδα. Να της πουν ένα ακόμα «ευχαριστώ».

Έχουν περάσει οκτώ χρόνια από την ημέρα που ενώ παρακολουθούσαν μαζί τηλεόραση στο σπίτι τους στο Μπιλμπάο, εκείνη πήρε το τηλεκοντρόλ και την έκλεισε με μια βιασύνη που ο Ινιάκι και ο Νίκο δεν μπορούσαν να ερμηνεύσουν. Πολλές φορές την έβλεπαν να σκοτεινιάζει όταν στις ειδήσεις έπαιζαν πλάνα από βάρκες να καταφθάνουν από την Αφρική, αλλά εκείνη τη μέρα ήταν ανεξήγητα αναστατωμένη.

Το μυαλό της ταξίδευε από ώρας. Σε μια εμπειρία της ζωής της που δεν είχε ποτέ διηγηθεί. Την είχε ανασύρει από τις στάχτες του μυαλού της κι ήταν έτοιμη να την αποκαλύψει. Είχε έρθει η ώρα να μάθουν! Ο Νίκο μπόμπιρας μόλις 8 ετών κι ο Ινιάκι 20 πια. Γεννημένος στη χώρα των Βάσκων οι πόρτες της ακαδημίας της Αθλέτικ Μπιλμπάο άνοιξαν με χαρά να τον δεχθούν. Μάλιστα, πολλές φορές δημοσιογράφοι και συμπαίκτες είχαν δείξει ενδιαφέρον για την ιστορία του αλλά δεν την έλεγε πολύ σωστά.

Ήξερε ότι η ζωή του ήταν διαφορετική από εκείνη των φίλων του. Αλλά δεν γνώριζε πώς ακριβώς είχαν τα πράγματα. Υπήρχαν πολλά τυφλά σημεία. Τον έτρωγε αυτό. Επιτέλους εκείνη τη μέρα έμαθε τα πάντα! Έμαθε πως η μητέρα του, Μαρία, και ο πατέρας του Φέλιξ έφυγαν από την Γκάνα για να δημιουργήσουν μια νέα ζωή. Έμαθε ότι διέσχισαν την Σαχάρα με πόδια γυμνά. Στους 50 βαθμούς Κελσίου. Χωρίς φαγητό, χωρίς νερό. Έμαθε πως εκείνη, έγκυος, σκαρφάλωσε τον φράχτη στη Μελίγια. Πως αργότερα μετρήθηκαν και δεν ήταν όλοι. Κάποιοι δεν τα είχαν καταφέρει.

Έμαθε πως στριμώχθηκαν σε ένα φορτηγό από εκείνα που είναι ανοιχτά στο πίσω μέρος διευκολύνοντας την ελπίδα να πετάξει μακριά. Παιδιά, νέοι, γυναίκες, γέροι. Έμαθε ότι οι διακινητές πληρώνονται και στα μισά του δρόμου λένε: «το ταξίδι σας τελειώνει εδώ!». Έμαθε πως μετά περπάτησαν για μέρες. Πως συνελήφθησαν. Πως χάρη σε έναν δικηγόρο – το όνομα του οποίου δεν γνωρίζουν ακόμα και σήμερα- η ζωή τους δεν είχε τελικό προορισμό ένα βρώμικο κέντρο κράτησης.

Έμαθε ότι όλοι αυτοί οι άνθρωποι περπατούσαν χωρίς να ξέρουν τι θα βρουν μπροστά. Πού ακριβώς πάνε. Αν θα τα καταφέρουν. Κι όμως παρακινούνται από την πλανεύτρα ελπίδα, από την σκέψη ότι σε κάποιο σημείο της γης θα είναι αποδεκτοί και θα μπορέσουν να ξεκινήσουν από την αρχή. Έμαθε ότι οι γονείς του έσχισαν τα χαρτιά τους. Απαρνήθηκαν την πατρίδα τους. Είπαν ότι έρχονται από την, σε εμφύλιο πόλεμο τότε, Λιβερία για να μπορέσουν να ζητήσουν πολιτικό άσυλο.

Έμαθε και τον τρόπο που από το νοτιότερο σημείο της Ιβηρικής, την Ταρίφα, έφτασαν στη νότια της οροσειράς των Πυρηναίων, που αποτελεί το φυσικό σύνορο Ισπανίας και Γαλλίας. Τον τόπο του. Τον τόπο που γράφει Ιστορία και εσχάτως την μοιράζεται με τον μικρότερο αδερφό του. Για τον οποίο για πολλά χρόνια υπήρξε σαν πατέρας. Αφού ο Φέλιξ είχε φύγει για μια δεκαετία και η Μαρία έκανε παράλληλα δύο και τρεις δουλειές.

Έχουν περάσει οκτώ χρόνια από εκείνη την ημέρα που οι τρεις τους έβλεπαν τηλεόραση. Τα αδέρφια πανηγυρίζουν με τους συμπαίκτες τους τη νίκη επί της Ατλέτικο Μαδρίτης. Την πρόκριση που θα τους επιτρέψει να υπερασπιστούν τον τίτλο τους. Ινιάκι και Νίκο Γουίλιαμς μοιράστηκαν μια τελευταία αγκαλιά και στάθηκαν λίγο έξω από τον αγωνιστικό χώρο.

Kοιτάχτηκαν σχεδόν ταυτόχρονα. «Που είναι η μαμά;», ρώτησε ο Ινιάκι και οι δυο τους την αναζήτησαν στις κερκίδες. Ο Νίκο την είδε πρώτος και έσπευσαν μαζί προς το μέρος της. Την περίμεναν να κατέβει, να νιώσουν αυτή τη γαλήνη που συνοδεύει το μητρικό άγγιγμα. Να δεχθούν την αγκαλιά της, όσο το επέτρεπαν τα διαχωριστικά κάγκελα του King Fahd Stadium. Σίγουρα καλύτερα από εκείνον τον φράχτη στη Μελίγια. Τα δάκρυά της περνούσαν μέσα από την προστατευτική μάσκα και μούσκευαν την ερυθρόλευκη φανέλα της Μπιλμπάο. Είχε μπροστά της τα δικά της «λιοντάρια». Ήταν περήφανη. Και εκείνοι, αιώνια ευγνώμονες…