ZAΓΟΡΑΚΗΣ:Πάντα η λογική μας ήταν χαμηλά η μπάλα.Δεν ήταν μόνο τύχη ο άθλος της Ελλάδας το 2004

Είκοσι χρόνια μετά τον τελικό του Euro 2004 καθίσαμε με τον αρχηγό της πρωταθλήτριας Ευρώπης, Θοδωρή Ζαγοράκη, και παρακολουθήσαμε ξανά τον τελικό κόντρα στην Πορτογαλία, με τον “Ζαγόρ” να ανακαλεί όχι μόνο όσα συνόδευσαν εκείνη την πορεία, αλλά όσα προηγήθηκαν και την ακολούθησαν.

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΤΟΥ ΑΡΓΗΓΟΥ ΤΗΣ ΕΘΝΙΚΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ ΠΟΥ ΠΕΤΥΧΕ ΤΟΝ ΑΘΛΟ ΤΟΥ 2004 ΣΤΟ Sport24gr

Την κλειστή βαλίτσα σε όλο το τουρνουά, την ατάκα του γιού του για το κλάμα του Κριστιάνο, τα όνειρα και τα χαστούκια, το μοτό “χαμηλά την μπάλα”, που τελικά έγινε παράδειγμα.

Οι θύμησες, οι μνήμες, οι εικόνες, πάντα εκεί. Χαραγμένες ανεξίτηλα.

Για όσους το έζησαν, για όσους το είδαν, για όσους το βίωσαν. Ο καιρός ναι, περνάει, αλλά κανείς δεν ξεχνάει.

Κι αν η ένταση ίσως ατονεί, μια μόνο υπενθύμιση, μια ματιά, ένα στιγμιότυπο, φτάνει για να ανακαλέσει στον νου και στην καρδιά τα πάντα.

Το Euro 2004. Τον τελικό. Το κάθε τι που συνόδεψε όλη εκείνη την ξέφρενη πορεία μιας ομάδας.

Τη μεθυσμένη ακολουθία ενός έθνους ολάκερου, μιας γενιάς που συντάχθηκε πίσω από 23 τύπους, οι οποίοι δεν έγραψαν απλώς ιστορία.

Τη διέλυσαν και την έκαναν δική τους. Διαμόρφωσαν συνείδηση.

Είκοσι χρόνια. Διάστημα, χρόνος ικανός για να ξεθωριάσουν πολλά. Αυτό όμως όχι, δεν γίνεται. Είναι αδύνατον.

Πώς ξεθωριάζει το “είναι” ενός λάου; Πώς ξεχνιούνται το κλάμα του, η χαρά του, οι στιγμές της ευτυχίας, της έκστασης;

Πώς η ευλογία της ζήσης ενός ονείρου γίνεται να λησμονηθεί;

Δεν μπορεί να γίνει. Κι ας περάσουν όχι μόνο είκοσι χρονιά, αλλά μια αιωνιότητα και άλλα τόσα.

Βλέποντας ξανά τον τελικό με τον αρχηγό εκείνης της ομάδας, τον αρχηγό της πρωταθλήτριας Ευρώπης, τον Θοδωρή Ζαγοράκη κι ακούγοντάς τον να περιγράφει ξανά εκείνα τα λεπτά, εκείνη την πορεία, να τα μοιράζεται λες και τα έπαιξε, τα έζησε χτες, λες και δεν τα θυμάται, αλλά τα ζει ακόμη, το βεβαιώνει.

Δείτε τον, διαβάστε τον, νιώστε τον.

Ολόκληρο τον τελικό έχω πολλά χρόνια να τον δω. Βλέπω αποσπασματικά κάποιες φορές στιγμιότυπα.

Φάση φάση, όχι, δεν τον θυμάμαι. Αλλά όταν, όπως τώρα, τον βλέπω ξανά, μου έρχονται οι εικόνες, οι στιγμές.

Γιατί το ποδόσφαιρο τι είναι; Στιγμές.

Οι έντονες είναι που σου μένουν σε ένα παιχνίδι, δεν σου μένει ένα τρέξιμο, παρότι είναι εξίσου σημαντικό.

Βλέποντας όμως, ξανά τη φάση, ναι, ξέρω τι θα επακολουθήσει μετά. Αυτό μένει, υπάρχει στη μνήμη.

Για πρώτη φορά ακούω πως δεν ακούμπησε κανείς μας το τρόπαιο πηγαίνοντας στη σέντρα.

Δεν το είχα προσέξει. Πάντα η λογική μας ήταν χαμηλά η μπάλα.

Είναι ένα παιχνίδι, είναι ένας τελικός, ήμασταν εμείς, που δεν περίμενε κανείς να βρισκόμαστε εκεί. Γι’ αυτό χαμηλά η μπάλα.

Ξέρετε πόσο εύκολο είναι να διαλύσεις μια ωραία εικόνα που έχεις δημιουργήσει ακόμη κι ας έχεις φτάσει στον τελικό;

Παίζαμε με μια ομάδα που την είχαμε κερδίσει στην πρεμιέρα.

Τους είχαμε κάνει άνω κάτω σα χώρα, είχαμε προκαλέσει μια τεράστια ένταση.

Καταφέρανε και το στρώσανε κι έφτασαν στον τελικό κι εκεί είχαν πάλι απέναντί τους αυτούς που τους κέρδισαν.

Την Ελλάδα. Δεν είχαν τη Γαλλία, τη Γερμανία, την Ιταλία.

Οπότε, εμείς έπρεπε να είμαστε 10 φορές πιο προσεκτικοί.

Διαφορετικά, αν χάναμε 3-0 – που δεν υπήρχε περίπτωση να συνέβαινε κάτι τέτοιο – , δεν θα ήταν εννοείται το καλύτερο κι ας είχαμε φτάσει στον τελικό.

Είναι επιτυχία να συμμετέχει η Εθνική σε τελικές φάσεις, αλλά τότε, ύστερα από μια τέτοια προσπάθεια, φτάνοντας πλέον στον τελικό θα ήταν αμαρτία να μην το πάρουμε.

Στο τέλος, εκεί που το στιγμιότυπο πιάνει τον Ρονάλντο να κλαίει. Ο γιός μου έλεγε, μπαμπά, ο Ρονάλντο κλαίει. Και του λέω:

Τι θες; Να κλαίει ο μπαμπάς;

Εννοείται πως ήταν η πιο ανθρώπινη, η πιο φυσιολογική αντίδραση για τον Ρονάλντο. Σε εκείνη την ομάδα, ήταν εκείνος που έρχονταν.

Από το Μπαντραγκάζ, όπου ξεκινήσαμε την προετοιμασία μέχρι να φτάσουμε στην Πορτογαλία ήταν διαφορετικές περίοδοι.

Πιο χαλαρά, πιο ελεύθερα, στις πρώτες μέρες, παρότι υπήρχε ανταγωνισμός.

Με το που ξεκίνησε όμως το Euro, εκεί άρχισαν και τα όργανα, στο ψυχολογικό κομμάτι.

Τελικά όμως, όλη αυτή η πίεση λειτούργησε θετικά, ως προς τα αποτελέσματα.

Ταμείο πάντα κάνεις όταν κλείνεις ένα κεφάλαιο.

Και για εμάς τότε το κεφάλαιο έκλεισε με αυτό το παιχνίδι, με αυτόν τον τελικό, τότε κάναμε ταμείο.

Το να μην ξεφτιλιστούμε που έλεγα στα αποδυτήρια πριν από κάθε παιχνίδι, εννοείται πως το είπα και πριν από τον τελικό.

Είμαι άνθρωπος που έχω κάποια… κολλήματα, γούρια, οιωνούς καλούς κακούς, όπως θέλει το βαφτίζει κάποιος.

Εμένα πάντα με ενδιέφερε η ψυχολογία μου και γενικότερα της ομάδας, να είναι όλα καλά.

Είχα λοιπόν γούρια, ναι, αλλά για παράδειγμα αυτό που μου είπατε πως θεωρείται γρουσουζιά να αγγίξεις το Κύπελλο βγαίνοντας στο γήπεδο, το άκουσα για πρώτη φορά.

Αν το ήξερα τότε, θα έβαζα… πετσέτα στο Κύπελλο, δεν υπήρχε περίπτωση

Από τον Στράτο (Αποστολάκη) πήρα πολλά πράγματα. Είναι ένας αγωνιστής.

Κι αυτός ξεκίνησε από μικρή κατηγορία και σιγά σιγά έκανε την πορεία του και καταξιώθηκε.

Έδωσε στο ελληνικό ποδόσφαιρο. Έδωσε και στη νέα γενιά που ήρθαμε μετά το Παγκόσμιο Κύπελλο του 1994.

Ήμουν τυχερός που κάναμε παρέα, που ήμασταν δωμάτιο.

Κρατήσαμε σίγουρα οι νέοι τότε κάποια πράγματα από εκείνη τη γενιά, γιατί κι εκείνη η ομάδα ήταν επιτυχημένη.

Ασχέτως τι έγινε μετά, πήγε σε μια τελική φάση ενός Παγκοσμίου Κυπέλλου για πρώτη φορά.

Κράτησα πολλά από τον Αποστολάκη. Κι ατάκες και συμπεριφορές

Στα θετικά που και εγώ, αλλά κι άλλοι της γενιάς μου πήραμε από τον Στράτο και στη συνέχεια όλοι μας προσπαθούσαμε να μεταδώσουμε στους επόμενους, νεότερους που έρχονταν στην Εθνική, ήταν το ομαδικό πνεύμα και πως θα το κάνουμε καλύτερο.

Είχα συναντήσει, είχα ζήσει δύσκολες καταστάσεις στην Εθνική.

Ποδοσφαιριστές που περισσότερο ενδιαφέρονταν για τους συλλόγους τους προσέχοντας για παράδειγμα μην τραυματιστούν.

Μπορεί – και λέω μπορεί, μην παρεξηγηθώ – και παράγοντες να τους έλεγαν να μη τα δώσουν όλα στην Εθνική για να είναι καλά και έτοιμοι την Κυριακή για την ομάδα τους.

Γενικά, υπήρχε ένα κλίμα μη ενωτικό.

Η Εθνική αντιμετωπιζόταν ως χώρος και χρόνος ξεκούρασης και ψυχαγωγίας

Ενώ φυσικά δεν ήταν έτσι. Εκτός του είναι ιερή κι είναι η μεγαλύτερη τιμή για έναν ποδοσφαιριστή να αγωνίζεται με το εθνόσημο, μόνο και μόνο ότι βρίσκεσαι στην Εθνική, αυτομάτως σημαίνει ότι πρέπει να τα δίνεις όλα.

Οι αντιπαλότητες, οι αντιπάθειες, δεν πρέπει να μεταφέρονται στην Εθνική.

Τότε λοιπόν, για να αλλάξουν τα πράγματα χρειάστηκαν οι κατάλληλοι άνθρωποι.

Ξεκινώντας από την κορυφή της πυραμίδας και καταλήγοντας στην ομάδα.

Πρόεδρος, προπονητής, βοηθός, όλα κι όλοι να δημιουργήσουν ένα κλίμα που ενέπνεε για να εργαστούμε όλοι σωστά.

Και το ποδόσφαιρο, μια ομάδα είναι, ένας χώρος εργασίας.

Εργάζεσαι για κάτι, οπότε είναι απαραίτητο να υπάρχει ομοιογένεια.

Αυτός νομίζω πως ήταν ο πρωταρχικός σκοπός και στόχος. Να γίνουμε ομάδα.

Κι όλοι λένε για τα τελικά, το τουρνουά του 2004. Δεν ήταν όμως, μόνο αυτό. Ήταν όλη η πορεία από τα προκριματικά.

Ξεκινήσαμε δύο παιχνίδια με ήττα στον όμιλο κι ήμασταν όλοι άχρηστοι κι ο προπονητής συνταξιούχος

Είχε έρθει να πάρει τα τελευταία ένσημα. Εγώ, αλλά κι όσοι ήμασταν μεγαλύτεροι, πάνω από τα 28, ήμασταν τελειωμένοι.

Δεν θα πω άδικα. Η κριτική είναι δεκτή, παρότι πολλές φορές γίνεται με λάθος τρόπο κι αυτό είναι θέμα των media να δουν ποιος είναι ο σωστός, χωρίς να ισοπεδώνονται προσωπικότητες.

Κι εμείς σκεφτόμασταν μετά τις δύο ήττες (σ.σ. Ισπανία, Ουκρανία) πως πάμε άκλαυτοι.

Μετά όμως, κάναμε ένα φοβερό ντεμαράζ, με έξι νίκες σε έξι παιχνίδια.

Είχε ήδη ξεκινήσει, από τότε, η καλή χημεία να βγαίνει στο γήπεδο.

Αυτό ήταν που μας κράτησε. Σίγουρα τεράστιο μερίδιο ευθύνης έχει ο προπονητής σε αυτό το κομμάτι.

Είχε την ελευθερία από τη διοίκηση να διαχειρίζεται όπως θέλει κι όπως νομίζει αυτός, χωρίς προφανώς να παρεμβαίνει κανείς στο έργο του.

Κι όλο αυτό λειτούργησε.

Μια ομάδα κερδίζει το ενδιαφέρον του κόσμου και καταξιώνεται από τα αποτελέσματα.

Θεωρώ ότι είναι – επειδή έχω διατελέσει και παράγοντας – πολύ σημαντικό να μεταδίδεται ηρεμία από τη διοικητική κορυφή.

Όταν υπάρχει από εκεί ηρεμία, τότε κι η ομάδα έχει την ηρεμία να δουλέψει όπως χρειάζεται.

Γι’ αυτό κι επαναλαμβάνω πως έχει τεράστιο μερίδιο ευθύνης ο Ρεχάγκελ. Ξεκαθάριζε σε όλους πως αυτό είναι.

Όποιος δεν ήθελε, δεν έλεγε κάτι, απλώς στην επόμενη κλήση δεν υπήρχε το όνομά στο ρόστερ εκείνου που θεωρούσε πως λειτουργούσε χωρίς να έχει ως πρωταρχικό συμφέρον το καλό της ομάδας.

Το μήνυμα που έστελνε ήταν το σημαντικότερο.

Όλη η Ελλάδα μπορεί να έβραζε για τις επιλογές του, αλλά δεν τον ενδιέφερε.

Κι όσο βοηθούσαν και τα αποτελέσματα, γινόταν και πιο ισχυρός.

Κι έτσι, όλοι μας το παίρναμε το μήνυμα, ότι πλέον άλλαζαν τα πράγματα.

Το μήνυμα που πέρναγε σε όλους ο Ρεχάγκελ ήταν τεράστιο, καμπάνα, Αγιά Σοφιά

Καταλαβαίναμε όλοι πως είτε προσαρμοζόμασταν σε αυτή την κατάσταση είτε…

Είχε όμως πολύ καλά παιδιά εκείνη η ομάδα. Ήταν καλά παιδιά ακόμα κι όσοι δεν ήταν τότε στην ομάδα.

Κάποιες φορές είχα μιλήσει με νεαρότερους τηλεφωνικά και τους έλεγα να αποφεύγουν να προκαλούν.

Οι 23 που ήμασταν στην Πορτογαλία, ποτέ δεν προκαλέσαμε, ούτε τον κόσμο ούτε τον αντίπαλο.

Λειτουργούσαμε με γνώμονα τον σεβασμό, έχοντας πάντα το κεφάλι κάτω και κάνοντας μόνο τη δουλειά μας.

Είναι αλήθεια πως εκείνη η ομάδα είχε μεγάλη και ισχυρή προσωπικότητα, πολύ χαρακτήρα.

Δεν ήμουν εγώ ο αρχηγός.

Ήμασταν 23 αρχηγοί και ο καθένας μας ήταν αρχηγός για την ομάδα

Πάντα κοιτάζαμε πρώτα την ομάδα, γιατί καταλαβαίναμε πως μόνο έτσι θα έρχονταν το αποτέλεσμα.

Και μόνο έτσι θα ήμασταν όλοι κερδισμένοι.

Ναι, ήταν στενάχωρο που κάποια παιδιά δεν πήραν μέρος, αλλά έτσι είναι το ποδόσφαιρο.

Κι εγώ σε κάποια παιχνίδια στην προκριματική φάση δεν έπαιζα, έμπαινα αλλαγή.

Τσαντιζόμουν, δεν ήταν η καλύτερή μου, αλλά το αποδεχόμουν.

Κι όλοι μας προσπαθούσαμε να προσπερνάμε ό,τι προσωπικά ζητήματα μπορεί να είχαμε, όποιες δυσκολίες μπορεί να παρουσιάζονταν.

Ο τελικός μπήκε στο κάδρο όταν τελείωσε ο ημιτελικός με την Τσεχία.

Εγώ σε κάθε παιχνίδι, τη βαλίτσα μου την είχα έτοιμη

Κι αυτό δεν άλλαζε με τίποτα. Μου έλεγαν βγάλε τα ρούχα, εγώ αρνιόμουν, δεν τα έβγαζα όλα.

Άστο έλεγα, ταλαιπωρία. Κι έτσι πήγαινε. Κι όσο πήγαινε, καταλαβαίνετε πως δεν άλλαζα τίποτα.

Έβγαζα απλώς τα απαραίτητα κι η βαλίτσα πάντα εκεί, έτοιμη, δεν άδειασε, δεν άνοιξε ποτέ όλη.

H πιο δύσκολη στιγμή ήταν μια-δυο μέρες πριν από την πρεμιέρα

Όταν ενημερώθηκα πως είχε ανιχνευτεί ξανά αυξημένη τεστοστερόνη στον οργανισμό μου, ενώ ήμουν βέβαιος πως είχε διευθετηθεί οριστικά μετά από τόσες εβδομάδες εξετάσεων που είχαν δείξει πως το θέμα ήταν οργανικό.

Μέχρι να επιλυθεί ξανά, δεν είχα ησυχία.

Φυσικά δεν είπαμε τίποτα πουθενά, δεν το μεταφέραμε, αλλά ήταν για μένα η πιο δύσκολη στιγμή.

Υπήρχαν εντάσεις και δύσκολες στιγμές και μεταξύ μας, εννοείται.

Ήμασταν 23 διαφορετικοί χαρακτήρες, σαράντα μέρες μαζί.

Εδώ στο σπίτι σου δεν μπορείς να είσαι ok σε μια μέρα που λέει ο λόγος, για σκεφτείτε όλοι εμείς, με όλο το team, φροντιστές, φυσικοθεραπευτές, για τόσο διάστημα.

Και ξέρετε πόσο εύκολο είναι όλο αυτό να διαλυθεί; Σε μια στιγμή.

Το έχω νιώσει, το έχουμε νιώσει όλοι όσοι γνωρίζουμε από αποδυτήρια.

Εκεί όμως, ήμασταν κι αισθανόμασταν πολύ τυχεροί.

Έτσι όπως, πήγαινε ο τελικός, δεν άλλαζε το έργο, είτε έμπαινε ο Jimmy Jump είτε όχι.

Πολλοί θεωρούν πως η Εθνική ήταν τυχερή και μόνο.

Σε καμία περίπτωση. Δεν φτάνεις ως εκεί αποκλειστικά με την τύχη.

Είδα πρόσφατα μεγάλο μέρος του παιχνιδιού με τη Ρωσία. Είχα τελείως διαφορετική άποψη.

Νόμιζα ότι είκοσι λεπτά, μισή ώρα στην αρχή, μας… βομβάρδιζαν, αλλά τώρα που το παρακολούθησα ξανά, ήταν τελείως διαφορετική η πραγματικότητα.

Με την Ισπανία για παράδειγμα, το τελευταίο μισάωρο ήταν δύσκολο για την ομάδα.

Παίζαμε βέβαια, με μια ομάδα που για μένα ήταν από τα φαβορί της διοργάνωσης.

Αποδείχτηκε στις επόμενες διοργανώσεις που πήραν τα πάντα.

Καθόμασταν το βράδυ πριν από το περίφημο φιλικό με την Ολλανδία, στην προετοιμασία.

Εγώ ήμουν με τον Δέλλα, τον Ντέμη, νομίζω τον Κατσούρ και λέγαμε τι να ζητήσουμε αν πάρουμε το Euro.

Κι έλεγε ο καθένας, αστειευόμενοι, Λευκό Πύργο, γέφυρα Ρίο – Αντίρριο, αεροδρόμιο, τέτοια.

Μετά το ματς, κόπηκε αυτό και σκεφτήκαμε “πού πάμε”;

Σε εκείνο το ματς όμως ανακάτεψε πολύ την τράπουλα ο Ρεχάγκελ.

Δεν ήταν αυτή η εικόνα μας. Ήταν όμως, όντως χαστούκι καλό, παρότι γνωρίζαμε όλοι μας πως η ομάδα δεν ήταν τόσο ευάλωτη για να δεχτεί τέσσερα γκολ.

Γνωρίζαμε πως ήμασταν το απόλυτο αουτσάιντερ και του ομίλου και της διοργάνωσης.

Αλλά νιώθαμε πως για να μας κερδίσει κάποιος έπρεπε να δουλέψει πολύ, να κοπιάσει

Δεν θα γινόμασταν με τίποτα ο σάκος του μποξ.

Και για την τύχη που έλεγα πριν και έλεγαν πολλοί. Στην πρεμιέρα με την Πορτογαλία αντιμετωπίζαμε μια ομάδα με ποδοσφαιριστές στις κορυφαίες ομάδες του κόσμου.

Η συνολική εικόνα δεν ήταν σε καμία περίπτωση κάτι που προέκυψε από τύχη.

Πώς μπορούν να ισχυριστούν πως ήμασταν τυχεροί απέναντί τους, ενώ έκαναν δύο ευκαιρίες; Και μάλιστα σε δύο παιχνίδια;

Και στην πρεμιέρα και στον τελικό, στη χώρα τους. Και τους κέρδισε η Ελλάδα, όχι η Γαλλία, η Ισπανία, η Ελλάδα.

Και δύο φορές.

Βλέποντας και τώρα μαζί σας τον τελικό, το επιβεβαιώνω πάλι.

Ήταν ένα παιχνίδι μοιρασμένο τελείως. Δικαιώνεται απόλυτα κι ο Κάρα, ο οποίος κι αυτός πάντα διαμαρτύρεται όταν ακούει περί τύχης.

Κι έχει δίκιο.

Τα κομμάτια του παζλ έδεσαν από τα προκριματικά για να φτάσουμε σε αυτό το αποτέλεσμα.

Από νωρίτερα όμως, επί Ιορντανέσκου, είχαν αρχίσει να μπαίνουν κάποιες βάσεις.

Ακόμη κι αν θέλετε και πιο νωρίς, από το παιδομάζωμα που έγινε από την Ελπίδων επί Κώστα Πολυχρόνιου.

Ο Ρεχάγκελ είναι αυτός που θα μείνει στις μνήμες όλων των Ελλήνων, όλων των γενεών

Το ’04 μάς άφησε μια προίκα 10 ετών η οποία με την εξαίρεση της αμέσως επόμενης διοργάνωσης, είχαμε συνεχόμενη παρουσία σε όλα τα τελικά των μεγάλων τουρνουά.

Αυτό ήταν τεράστια επιτυχία, την πιστώνεται εκείνη ομάδα και την καταλαβαίνουμε τώρα πλέον.

Σε αυτά τα χρόνια, που απουσιάζουμε από τις τελικές φάσεις.

Αυτό που μάθαμε από το ’04 είναι ότι τίποτα δεν χαρίζεται

Πρέπει να το διεκδικήσεις, να το κερδίσεις εσύ.

Θεωρώ ότι μας λείπει μια πρόκριση

Κι ήμασταν πολύ κοντά να το πετύχουμε στα προκριματικά του Euro που βλέπουμε τώρα.

Ένα μπουστάρισμα δυνατό, ώστε να ξαναμπούμε πάλι σε αυτό το κάδρο.

Πίστευα πάρα πολύ στην τωρινή ομάδα.

Πρέπει να αγαπήσουμε ξανά την Εθνική. Πήγα στο ματς με το Καζακστάν. Ο κόσμος είναι έτοιμος να το κάνει.

Μια σπίθα χρειάζεται για να εκδηλώσει την αγάπη του. Όσο δεν παίρνουμε προκρίσεις, είναι στενάχωρο για όλους.

Παραμένω φίλαθλος της Εθνικής κι ειλικρινά στεναχωριέμαι.

Και περισσότερο για τα παιδιά, γιατί τα έχω περάσει. Εκεί που είναι ήμουν κι εγώ. Και στα ωραία και στα δύσκολα.

Κι αυτό τους λέω όταν τους βλέπω, πως δεν μπορούν να καταλάβουν τι μπορεί να συμβεί όταν φτάσουν σε μια τελική φάση.

Πόσο θα αλλάξουν τα πάντα, οι ίδιοι πρώτα απ’ όλα.

Κι έτσι, αλλάζει κι η διάθεση, η ψυχολογία όλων που αγαπάνε την ομάδα, από την Ορεστιάδα ως την Κρήτη.

Ξέρεις τι χαρά έχουν όλοι όταν πηγαίνουμε κι επισκεπτόμαστε αυτές τις περιοχές;

Έτσι, με μια πρόκριση, θα ζεστάνουμε ξανά το κλίμα, θα φέρουμε ξανά, ακόμα περισσότερα, μικρά παιδιά στα γήπεδα.

Μια τέτοια επιτυχία, μπορεί να είναι μια επανεκκίνηση.

Τα 20 χρόνια είναι πολλά για να μπορέσεις να συνειδητοποιήσεις κάτι, αλλά αυτό ακριβώς που έκανε εκείνη η ομάδα και φαντάζει μακρινό δίνει και περισσότερη αξία όσο περνάνε τα χρόνια.

Αυτό που μου αρέσει είναι αυτή η αγάπη στον υπερθετικό βαθμό που εισπράττουμε, ο καθένας ξεχωριστά.

Ειλικρινά αισθάνομαι ευλογημένος που μπόρεσα κι ήμουν εκεί ως πρωταγωνιστής.

Και θεωρώ πως όλοι μας, όσοι ήμασταν εκεί, το ίδιο νιώθουμε.

Κι εξακολουθούμε να πορευόμαστε με το ‘χαμηλά η μπάλα’. Αυτό είναι το μεγαλύτερο παράδειγμα που μπορούμε να δώσουμε