ΠΑΡΙΣΙ 2024:Όσα δίδαξαν η Γκουντούρα και ο Χρήστου δύσκολα θα αφομοιωθούν από την κοινωνία

Η τέταρτη ημέρα των Ολυμπιακών Αγώνων ήταν αυτή που έπρεπε να βγάλουμε τετράδιο και να κρατήσουμε σημειώσεις αξιοπρέπειας και σοβαρότητας και ώριμης σκέψης, αλλά και ν’ αντιληφθούμε τι ακριβώς είναι οι Ολυμπιακοί Αγώνες.

Άντε, να τους ξαναπετύχουμε αυτούς τους δασκάλους. Σε τέσσερα χρόνια ίσως να έχουμε την ευκαιρία να ακούσουμε και πάλι τη Δώρα Γκουντούρα, ίσως πιο σύντομα -με αφορμή κάποιο παγκόσμιο ή ευρωπαϊκό πρωτάθλημα- τον Απόστολο Χρήστου.

Αμφότεροι οι δύο ικανότατοι για το βάθρο αθλητές μάς εντυπωσίασαν με τον τρόπο που αντιμετώπισαν την πιο πικρή στιγμή της καριέρας τους, μέχρι σήμερα. Μια στιγμή που θα μπορούσαν να αισθανθούν ακόμα και το βαριδι της απελπισίας. Δεν γίνεται να νιώσεις διαφορετικά όταν επιβεβαιωμένα είσαι ικανός για σπουδαία πράγματα.

Λίγο πολύ όλοι αντιληφθήκαμε ότι αν η αντίπαλος της Δώρας στα προημιτελικά της σπάθης δεν ήταν Γαλλίδα, κάποιες αποφάσεις δεν θα οδηγούνταν στο VAR. Η αθλήτριά μας, δεν μας επέτρεψε να σκεπτόμαστε έτσι.

Ο αγώνας έληξε υπέρ της Γαλλίδας Απιτί Μπρουνέ, η οποία ουρλιάζοντας πέταξε από χαρά την κάσκα της. Αντιθέτως, η καρσινή της Δώρα Γκουντούρα, δεν έβγαζε την προστατευτική κάσκα της. Έστεκε αποσβολωμένη απέναντί της.

Ώρες μετά τον αγώνα της και ούσα πιο ψύχραιμη είδε τα χτυπήματα και αντιλήφθηκε ότι οι πόντοι πράγματι δόθηκαν ανάποδα, δηλαδή υπέρ της αντιπάλου της.

Για δεύτερη φορά διατήρησε την ίδια σοβαρότητα και αξιοπρέπεια στις δηλώσεις της, όπως έκανε την πρώτη στιγμή που τόνισε ότι η “διαιτησία είναι η δικαιολογία των αδύναμων” και επεσήμανε ότι σε αυτά τα σπορ που κρίνονται σε διαιτητικές αποφάσεις πρέπει να δουλέψεις ώστε να είσαι προετοιμασμένος να αντιμετωπίσεις και όσα δεν είναι στο χέρι σου.

Η 27χρονη 5η Ολυμπιονίκης αρκετά μικρή έμαθε -και μάλιστα με το σκληρό τρόπο- να διαχειρίζεται εκ διαμέτρου αντίθετα συναισθήματα. Ήξερα από τα 14 της ότι ακόμα και η μεγαλύτερη αγωνιστική στιγμή της είναι πιθανό να συνδυαστεί με κάτι πολύ δυσάρεστο.

Τότε, ανήμερα της γιορτής της κατέκτησε το πρώτο μετάλλιό της στην κατηγορία των παγκορασίδων και μετά τους αγώνες ενημερώθηκε από τους γονείς της ότι είχε φύγει από τη ζωή ο παππούς της.

Στο Παρίσι ήταν σε εξαιρετική φόρμα, μπορούσε να φτάσει ως τα ημιτελικά και σ’ ένα βαθμό αυτή η ευκαιρία τής στερήθηκε. Ύστερα από τον αγώνα της έπρεπε να διαχειριστεί ότι η μεγαλύτερη διάκρισή της έχει πικρή γεύση επειδή η πραγματοποίηση του ονείρου της έμεινε ημιτελής. Αντίστοιχα και ο συνομήλικός της Απόστολος Χρήστου, που έχασε για δύο εκατοστάστα του δευτερολέπτου το χάλκινο Ολυμπιακό μετάλλιο.

Ομολόγησε ότι δεν έχει καμία σημασία γι’ αυτόν που η τέταρτη θέση είναι η καλύτερη που έχει πάρει Έλληνας κολυμβητής στους Ολυμπιακούς Αγώνες και στη συνέχεια ξεστόμισε την ωμή αλήθεια των αθλητών: “Ποιος ζει ποιος πεθαίνει σε τέσσερα χρόνια”.

Αυτά τα τέσσερα χρόνια είναι το ζουμί στη σκέψη των αθλητών

Η στιγμή της ήττας είναι παράλληλα και η στιγμή της συνειδητοποίησης ότι η αναμονή για μία ημέρα και μία αιωνιότητα δεν είναι βραχυπρόθεσμη υπόθεση. Πρέπει να περιμένει εκ νέου μια τετραετία -σ’ ένα μοναχικό άθλημα, χωρίς την συντροφιά και την παρηγοριά που παρέχουν τα ομαδικά σπορ, χωρίς ιδιαίτερη προβολή και ως εκ τούτου βοηθητικούς χορηγούς- για ένα όνειρο που διαρκεί το πολύ μία ημέρα, αλλά με το επιθυμητό αποτέλεσμα γίνεται παντοτινή πραγματικότητα.

Αυτό είναι οι Ολυμπιακοί Αγώνες για τους πρωταθλητές. Κόποι, προετοιμασίες και αγωνίες τεσσάρων χρόνων για μία στιγμή που θα χαρακτηριστεί “ρημάδα” στη σκασίλα τους και “απόλυτη ευτυχία” στην επιτυχία τους. Την ώρα της σκασίλας όμως το μυαλό τους επεξεργάζεται ένα: Τα τέσσερα χρόνια κόπων που πέρασαν και τα τέσσερα χρόνια που πρέπει να περιμένουν.

Όταν μάλιστα είσαι 27 ετών τα δεδομένα αλλάζουν, ειδικά στην κολύμβηση που οι αθλητές βγαίνουν με το τσουβάλι και οι ηλικίες μετρούν διαφορετικά. Ένας 31χρονος κολυμβητής είναι πολύ μεγαλύτερος αγωνιστικά από έναν συνομήλικό του τερματοφύλακα.

Οι Ολυμπιακοί Αγώνες είναι ένα μάθημα υπομονής και στοχοπροσήλωσης, αλλά για να περάσει αυτό το μάθημα στην κοινωνία απαιτείται τακτική προβολή αυτών των αθλητών. Τα παιδιά εκπαιδεύονται με την εικόνα που βλέπουν συχνότερα Την Γκουντούρα ή τη διάδοχό της θα την ξαναδούν στην καλύτερη περίπτωση σε τέσσερα χρόνια και από τον Σεπτέμβριο η αξιοπρεπής στάση της που μας συνεπήρε θα γίνει ανάμνηση.

Για να αποφευχθεί αυτό το σενάριο -δεδομένου ότι είναι δεν μπορούμε να ελπίζουμε στην τακτική τηλεοπτική προβολή αυτών των σπορ- πρέπει να αναλάβουν οι ίδιοι οι γονείς ρόλο.

Αυτοί πρέπει να εξηγήσουν στα παιδιά τους την υποδειγματική στάση των δύο αθλητών μας ξανά και ξανά, ώστε να τα εκπαιδεύσουν πώς πρέπει να αντιμετωπίζονται οι ήττες στον αθλητισμό και στη ζωή.

ΠΗΓΗ:Sport24gr :Tης Μαρίας Καούκη