Βόρεια Κορέα: Γιατί ο Κιμ Γιονγκ Ουν ενδιαφέρεται τόσο για το ποδόσφαιρο γυναικών;

Πώς ο Κιμ Γιονγκ Ουν εκμεταλλεύεται το ποδόσφαιρο γυναικών για να φτάξει το image της Βόρειας Κορέας και για να ενισχύσει την εσωτερική προπαγάνδα του;

Ηπρόσφατη κατάκτηση του Παγκοσμίου Κυπέλλου Κορασίδων με 3-0 επί της Ολλανδίας δεν ήταν απλώς μια ακόμα αθλητική επιτυχία για τη Βόρεια Κορέα. Για το καθεστώς του Κιμ Γιονγκ Ουν, τέτοιες επιτυχίες αποτελούν εργαλείο προπαγάνδας και ενίσχυσης του κύρους της χώρας του στο εσωτερικό της όσο και στο εξωτερικό. Το ποδόσφαιρο γυναικών τα τελευταία χρόνια έχει μετατραπεί σε «εργαλείο» για την οικοδόμηση μιας πιο θετικής εικόνας μιας χώρας που συνδέεται έντονα με τον αυταρχισμό και που παραμένει αποκομμένη από τον υπόλοιπο κόσμο.

Από τη δεκαετία του ’80, η Βόρεια Κορέα επενδύει συστηματικά στο ποδόσφαιρο γυναικών, πολύ πριν αυτό αναπτυχθεί στις ευρωπαϊκές χώρες, εντάσσοντας αντίστοιχα προγράμματα στα σχολεία και δημιουργώντας ομάδες ακόμα και μέσα στον στρατό, ώστε οι παίκτριες να προπονούνται με το κράτος να καλύπτει όλα τα έξοδά τους. Στόχος του καθεστώτος του Κιμ Ιλ Σούνγκ τότε δεν ήταν μόνο η αθλητική διάκριση των νεαρών κοριτσιών, αλλά η καλλιέργεια ενός μοντέλου «ιδανικών» και «τέλειων» νέων γυναικών που θα εκπροσωπούν τη χώρα τους με στρατιωτική πειθαρχία.

Με την άνοδο του Κιμ Γιονγκ Ουν το 2011, η πολιτική αυτή ενισχύθηκε ακόμη περισσότερο. Ο τωρινός δικτάτορας προώθησε το αφήγημα ότι κάθε αθλητική νίκη αποτελεί «ιερό καθήκον» των αθλητών προς την πατρίδα τους, αλλά και… τον ίδιο. Δεν είναι τυχαίο ότι οι νεαρές ποδοσφαιρίστριες αφιερώνουν δημόσια τις επιτυχίες τους στον «ηγέτη» τους, κάτι το οποίο έκαναν φυσικά και οι παίκτριες που κατέκτησαν πρόσφατα το Μουντιάλ Κορασίδων.

Την ίδια στιγμή, το καθεστώς αξιοποιεί αυτές τις αθλητικές επιτυχίες προκειμένου να κάνει και εξωτερική πολιτική. Τις βλέπει ως μια ευκαιρία να χτίσει μια πιο «φιλική» εικόνα για την χώρα στον έξω κόσμο. Η κρατική τηλεόραση προβάλλει τους αγώνες του ποδοσφαίρου γυναικών σε τεράστιες οθόνες σε κεντρικά σημεία της Πιονγκγιάνγκ, δημιουργώντας μια σκηνοθετημένη ατμόσφαιρα ενός κόσμου που φαίνεται να ζει ευτυχισμένος, παρά τις καταγγελίες για την παραβίαση των δικαιωμάτων του.

Ωστόσο,η στρατηγική του Κιμ Γιονγκ Ουν έχει όρια. Οι διεθνείς κυρώσεις που έχουν επιβληθεί στη χώρα του δεν επιτρέπουν στις παίκτριες να υπογράψουν σε μεγάλους ευρωπαϊκούς ή ασιατικούς συλλόγους, κάτι που θεωρείται απαραίτητο βήμα για να αναπτυχθεί η εθνική τους ομάδα. Οι ποδοσφαιρίστριες είναι αποκομμένες από τον υπόλοιπο κόσμο και δεν μπορούν να διεκδικήσουν μία καριέρα εκτός συνόρων όπως πολλές θα ονειρεύονταν.

Το καθεστώς αυτό, βλέπει το ποδόσφαιρο γυναικών ως μια ευκαιρία να ενισχύσει την εσωτερική προπαγάνδα του, δημιουργώντας ένα αφήγημα ότι οι νέες γυναίκες της χώρας είναι δυναμικές, πειθαρχημένες και ικανές να φέρουν διεθνείς νίκες «για τον ηγέτη και την πατρίδα» τους. Δεύτερον, συμβάλλει στη διατήρηση της εικόνας μιας «σύγχρονης» και «ισότιμης» κοινωνίας στα μάτια της διεθνούς κοινότητας, κάτι που έρχεται σε αντίθεση με τα όσα γνωρίζουμε για τις συνεχείς καταπιέσεις που υφίστανται οι κάτοικοι αυτής της χώρας.