Η Λίβερπουλ δεν είναι απλώς πρωταθλήτρια Αγγλίας μετά από 30 χρόνια. Είναι η ομάδα που για να φτάσει στην κορυφή έγινε ο σύλλογος που δουλεύει καλύτερα από οποιονδήποτε άλλον στον κόσμο.

Ο Κλοπ προσπάθησε να απαντήσει στον Σούνες το πως κατάφερε να δώσει στη Λίβερπουλ αυτήν την εξωπραγματική συνέπεια στην απόδοση και το αποτέλεσμα. Στο τέλος της απάντησης μίλησε για τους παίκτες του, γιατί χωρίς αυτούς δεν θα γινόταν τίποτα. Και κάπου εκεί, το έχασε.

“Είναι μεγάλη στιγμή, δεν έχω λόγια. Είμαι απολύτως συγκλονισμένος. Πότε δεν πίστευα ότι θα νιώσω έτσι, δεν είχα ιδέα, με συγχωρείτε”.

Τα μάτια του δεν θα κρατούσαν άλλο τα δάκρυα, η φωνή του έσπασε κι έγινε χίλια κομμάτια. Αυτός που είναι το πρόσωπο, η φωνή, η καρδιά και τα πνευμόνια της Λίβερπουλ δεν άντεχε να βρίσκεται άλλο μπροστά στις κάμερες και έφυγε.

Η φωνή του Κλοπ έσπασε και μαζί της έσπασε η καρδιά των φίλων της Λίβερπουλ σε όλον τον κόσμο. Ξανά. Όπως το 2014. Όπως το 2009. Όπως κάθε χρόνο που τα όνειρα γίνονταν εφιάλτης. Για τριάντα χρόνια, ξανά και ξανά. Η καρδιά τους έσπασε ξανά το 2020. Επιτέλους έσπασε για να λυτρωθεί, όχι πάλι από λύπη.

Η Λίβερπουλ είναι πρωταθλήτρια Αγγλίας για 19η φορά στην ιστορία της. Ο δείκτης του ρολογιού που είχε σταματήσει στο 18 το 1990, αυτός που για 30 χρόνια έμοιαζε αδύνατο να λειτουργήσει πάλι, τίναξε από πάνω του τη σκόνη και κινήθηκε προς τα εμπρός.

ΚΑΤΙ ΠΑΡΑΠΑΝΩ ΑΠΟ ΠΡΩΤΑΘΛΗΤΡΙΑ

Η Λίβερπουλ είναι κάτι παραπάνω από πρωταθλήτρια Αγγλίας. Είναι η ομάδα που το πήρε νωρίτερα από ποτέ, με επτά παιχνίδια να απομένουν. Είναι η ομάδα που έχει 28 νίκες, δύο ισοπαλίες και μία ήττα. Είναι η ομάδα που από την 24η αγωνιστική είχε ήδη καταφέρει να νικήσει όλες τις υπόλοιπες ομάδες του πρωταθλήματος.

Είναι η ίδια ομάδα που πέρυσι πήρε το Champions League και προσέθεσε σε αυτό το Ευρωπαϊκό Super Cup και το Παγκόσμιο Συλλόγων. Είναι η ομάδα που αφήνει 2η, πάνω από 20 βαθμούς πίσω, τη Σίτι, αυτό το εκπληκτικό σύνολο του Γκουαρδιόλα, που πήρε τα δύο τελευταία πρωταθλήματα με 198 βαθμούς συνολικά.

Είναι η ομάδα που τα κατάφερε όλα αυτά, ενώ τις τελευταίες τέσσερις σεζόν έχει ξοδέψει καθαρά για μεταγραφές λίγο πάνω από 80 εκατομμύρια ευρώ. Σχεδόν 20 εκατομμύρια ευρώ το χρόνο για αγορές παικτών, ψίχουλα. Είναι η ομάδα που πέρυσι έκανε το απίστευτο, έφτασε στους 97 βαθμούς, αλλά παρόλα αυτά δεν ήταν αρκετοί για να τη φέρουν στην κορυφή.

ΜΟΝΟ Η ΛΙΒΕΡΠΟΥΛ ΔΕΝ ΘΑ ΑΓΟΡΑΖΕ ΠΑΙΚΤΗ ΤΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ

Κι αυτή η ομάδα που το έχασε στο 98-97, το καλοκαίρι δεν αγόρασε κανέναν ποδοσφαιριστή για την πρώτη της ομάδα. Πήρε μόνο ως ελεύθερο έναν αναπληρωματικό τερματοφύλακα. Στα μάτια πολλών ήταν αυτοκτονία, λευκή πετσέτα. Για τη Λίβερπουλ ήταν απλώς η σωστή επιλογή.

Δεν χρειάζονταν νέοι παίκτες, έξοδα, εκατομμύρια. Χρειαζόταν χρόνος και καλύτερη δουλειά. Στο άθλημα που βελτίωση σημαίνει “καλύτεροι παίκτες” η Λίβερπουλ πίστεψε πως θα πάει πάνω κι από τους 97 βαθμούς γιατί θα δουλέψει καλύτερα και ο χρόνος που θα περάσει θα τη φέρει ψηλότερα.

Δεν υπάρχει ομάδα στον κόσμο που να έπαιρνε αυτήν την απόφαση. Καμία. Όχι όταν έχεις χάσει το πρωτάθλημα για έναν πόντο, όχι όταν ο αντίπαλος είναι η Σίτι που μπορεί να κάνει 14 σερί νίκες στο τέλος της σεζόν και να το πάρει στο 98-97, όχι όταν ο αντίπαλος είναι η Σίτι που έχει μεγαλύτερο, πλουσιότερο ρόστερ από εσένα και το καλοκαίρι θα δώσει άλλα 100 εκατομμύρια για μεταγραφές.

Κανείς δεν θα έλεγε “πάμε όπως είμαστε και θα είμαστε ακόμα καλύτεροι”. Μόνο η Λίβερπουλ θα έπαιρνε αυτήν την απόφαση. Και μόνο η Λίβερπουλ θα έπαιρνε όλες τις αποφάσεις που την έφεραν ως εδώ. Γιατί έτσι έχει γραφτεί αυτή η ιστορία. Με μια σειρά αποφάσεων και έναν τρόπο δουλειάς που κανείς άλλος δεν θα ακολουθούσε.

ΣΤΗΝ ΚΟΡΥΦΗ ΜΕ ΠΑΙΚΤΕΣ ΠΟΥ ΔΕΝ ΗΘΕΛΕ ΚΑΝΕΙΣ

Μια ομάδα που έφτασε στην κορυφή της Ευρώπης και της Αγγλίας με παίκτες που κανείς άλλος δεν ήθελε. Η Λίβερπουλ δεν πάλεψε με κανέναν για να πάρει τον Λόβρεν και τον Λαλάνα από τη Σαουθάμπτον. Δεν ασχολήθηκε κανείς άλλος με τον Ρόμπερτσον από τη Χαλ που εκείνη τη χρονιά υποβιβάστηκε, δεν διεκδίκησε κανείς τον ελεύθερο Μάτιπ από την Σάλκε, λίγες ομάδες ενδιαφέρθηκαν για τον Γκόμεζ που ήρθε στα 18 από την Τσάρλτον.

Στον Φέργκιουσον δεν άρεσε το τρέξιμο του Χέντερσον και τον άφησε να τον πάρει η Λίβερπουλ το 2011, η Άρσεναλ πίστευε πως δεν έχει τίποτα να χάσει με την πώληση του Όξλεϊντ-Τσάμπερλεϊν, καμία άλλη μεγάλη ομάδα δεν διεκδίκησε τον Βαϊνάλντουμ όταν έπεσε η Νιουκάστλ, ούτε ζήλεψε όταν ο Μίλνερ ήρθε ως ελεύθερος από τη Σίτι. Δεν έγινε χαμός για το ποιος θα πάρει τον Οριγκί από τη Λιλ, δεν ήθελε άλλη ομάδα τον Σακίρι όταν υποβιβάστηκε η Στόουκ.

Κανείς δεν πίστεψε ότι υπάρχει κάτι σπουδαίο στον Φιρμίνο όταν έπαιζε στη Χόφενχαϊμ. Ο Μανέ ήταν για τους απ’έξω άλλη μία σπατάλη της Λίβερπουλ που πιστεύει ακόμα ότι θα βελτιωθεί με παίκτες από τη Σαουθάμπτον. Ο Σαλάχ ήταν για τους Άγγλους αυτός που απέτυχε στην Τσέλσι και για τους Ιταλούς αυτός που τρέχει χωρίς μυαλό όσο παίζει στη Ρόμα ή τη Φιορεντίνα.

Για τον Κεϊτα η Μπαρτσελόνα ενδιαφέρθηκε μόνο την τελευταία στιγμή, αφού ο μέσος από τη Γουϊνέα είχε ήδη πωληθεί στη Λίβερπουλ. Για τον Φαν Ντάικ η Σίτι μπήκε δυνατά μόνο αφού ο Ολλανδός είχε γίνει ο Νο1 στόχος των Κόκκινων, που “έφαγαν πόρτα” από τη Σαουθάμπτον το καλοκαίρι. Και ακόμα και για τον Ολλανδό, κανείς εκτός Λίβερπουλ δεν συμφωνούσε πως αξίζει τα 85 εκατομμύρια που δόθηκαν γι’αυτόν. Το ποσό ήταν ένας ακόμα λόγος να λένε “κοίτα τι βλακεία έκαναν πάλι αυτοί”.

Ο Φαμπίνιο και ο Άλισον, ίσως αυτοί να είναι οι μόνοι που ενδιέφεραν κι άλλες μεγάλες ομάδες όταν τους πήρε η Λίβερπουλ. Αλλά και πάλι, ο Φαμπίνιο δεν ήταν το πιο αστραφτερό κομμάτι εκείνης της Μονακό, ενώ αν το 2016 ρωτούσες ποιος είναι ο καλύτερος τερματοφύλακας στον κόσμο η απάντηση θα ήταν ένας εκ των Ντε Χέα, Όμπλακ, Νόιερ.

ΑΠΟΦΑΣΕΙΣ ΠΟΥ ΔΕΝ ΘΑ ΕΠΑΙΡΝΕ ΚΑΜΙΑ ΟΜΑΔΑ

Ένα σύνολο που φτιάχτηκε με κινήσεις που η πλειοψηφία του ποδοσφαιρικού κόσμου δεν έβρισκε σωστές, ευφυής, βήματα προς την επιτυχία. Κι ακολούθησαν κι άλλες. Η Λίβερπουλ δεν πήρε ποτέ τον γκολτζή φορ που όλοι πίστευαν πως χρειάζεται στη θέση του Φιρμίνο, γιατί δεν νοιαζόταν πόσα γκολ θα πάρει από Νο9, αλλά πόσα θα βάλουν μαζί και οι τρεις που παίζουν μπροστά.

Η Λίβερπουλ δεν πήρε ποτέ καλύτερο του Λόβρεν για παρτενέρ του Φαν Ντάικ, γιατί πίστευε στον Γκόμες και ήταν οκ με τον Μάτιπ, δεν πήρε ποτέ δεξί μπακ όταν τελείωσε ο Κλάιν, γιατί πίστευε στον Αλεξάντερ-Άρνολντ. Η Λίβερπουλ έχασε τον Κουτίνιο και δεν πήρε ποτέ αντικαταστάτη του, γιατί δεν πίστευε πως αξίζει να ψάξει να τον βρει και να τον πληρώσει: ήταν προτιμότερο να βελτιωθεί με τους παίκτες που έχει, να βρει άλλους τρόπους για να νικά.

Η Λίβερπουλ σάρωσε τα πάντα ως η μοναδική πετυχημένη ομάδα στον κόσμο που δεν έχει δημιουργικό κέντρο. Εκεί που όλοι έβλεπαν τρύπα, αδυναμία, πρόβλημα, οι Κόκκινοι είδαν έναν άλλο, μοναδικό τρόπο παιχνιδιού. Μια ομάδα που θα παίρνει περισσότερη δημιουργία από τους ακραίους μπακ, παρά από τους κεντρικούς μέσους. Μια ομάδα που οι ακραίοι επιθετικοί θα σκοράρουν περισσότερο από αυτόν που παίζει σέντερ φορ.

Η ΚΟΡΥΦΑΙΑ ΣΤΑΤΙΣΤΙΚΗ ΑΝΑΛΥΣΗ

Δεν είναι απλώς πρωταθλήτρια Αγγλίας μετά από 30 χρόνια. Είναι η ομάδα που για να φτάσει στην κορυφή έγινε πρώτα ο σύλλογος που δουλεύει καλύτερα από οποιονδήποτε άλλον στον κόσμο. Δεν ακολούθησε τον δρόμο κανενός αντιπάλου, χάραξε τον δικό της, χωρίς να ακούει κανέναν.

Με την κορυφαία στατιστική ανάλυση στον πλανήτη, πήρε παίκτες που είχαν αξία μεγαλύτερη απ’αυτήν που φαινόταν. Με ιδέες, με έναν τρόπο παιχνιδιού μοναδικό, με πλήρη αδιαφορία για το τι πιστεύουν οι άλλοι, για το πως γίνονται τα πράγματα συνήθως.

Η ΚΑΛΥΤΕΡΗ ΛΙΒΕΡΠΟΥΛ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ

Οι Κόκκινοι γκρέμισαν το status quo και είναι, εδώ και χρόνια, η Νο1 ομάδα στο παγκόσμιο ποδόσφαιρο, όχι απαραίτητα γιατί παίζει καλύτερα απ’όλους, αλλά γιατί σίγουρα δουλεύει καλύτερα και πιο σύγχρονα από οποιονδήποτε άλλο.

Γιατί τελικά έτσι θα έπαιρνε μπρος, θα έκανε μια κίνηση ο δείκτης που έμεινε 30 χρόνια κολλημένος στο 18. Όχι με θαύμα, όχι με υπέρβαση, όχι από το πουθενά, όχι με δισεκατομμύρια ενός sugar daddy ιδιοκτήτη.

Το 18 έγινε 19 γιατί η Λίβερπουλ έφτιαξε την καλύτερη ομάδα της ιστορίας της και έφτιαξε την καλύτερη ομάδα της ιστορίας της γιατί δούλεψε καλύτερα και διαφορετικά από όλους τους άλλους.

Την ημέρα που ο Κλοπ παρουσιάστηκε από τη Λίβερπουλ είπε και το εξής. “Είμαστε σε ένα πολύ δύσκολο πρωτάθλημα, με μεγάλες ομάδες, κάποιες ίσως μεγαλύτερες από όμως, όμως με έναν ξεχωριστό, δικό μας, τρόπο, μπορούμε να πετύχουμε”. With a special Liverpool way.

ΑΠΟΛΥΤΗ ΣΥΝΤΑΓΗ ΕΠΙΤΥΧΙΑΣ

Στο τέλος της καταιγίδας των 30 χρόνων, η Λίβερπουλ βρήκε κάτι περισσότερο από ένα πρωτάθλημα. Βρήκε την επιβεβαίωση πως οι αποφάσεις που πήρε όχι μόνο δεν ήταν αφελείς, αλλά αποτελούν την απόλυτη συνταγή επιτυχίας στο ποδόσφαιρο του 2020.

Όποιος δεν έχει ήδη ξεκινήσει να αντιγράφει τη Λίβερπουλ, χάνει τον χρόνο του.

ΠΗΓΗ:sport24.gr