ΚΙΚΗΣ ΦΙΛΙΠΠΟΥ:Το μόνο που δεν μας πήραν ήταν ο ΕΘνικός…Μαύρες θύμησες του 1974

Ο πρόεδρος του Εθνικού Άχνας Κίκης Φιλίππου μίλησε στον Super Sport fm 104.0.

Πως θυμάστε το ποδόσφαιρο πριν το 1974 και πως βιώσατε εκείνες τις μέρες της τραγωδίας; «Η σημερινή μέρα είναι μαύρη μέρα, η χειρότερη μέρα στη νεότερη ιστορία της Κύπρου. Το μυαλό μας πάει στους αγνοούμενους, στους συγγενείς τους που εδώ και 46 χρόνια τους περιμένουν, στους νεκρούς, στους ήρωες, στους πρόσφυγες που πέθαναν με τον καημό της επιστροφής και σε αυτούς που ζουν στους συνοικισμούς μετά από τόσα χρόνια. Πρέπει όλοι να αναλογιστούμε έστω και μετά από 46 χρόνια και να δούμε τι πήγε λάθος. Ο αγώνας θα είναι μακροχρόνιος είπε τότε ο Μακάριος, δεν ξέρω αν περίμενε να φτάναμε 46 χρόνια μετά χωρίς αποτέλεσμα. Πρέπει να αναλογιστούμε ποιοι τραβούν το κουπί αυτού του αγώνα και αν υπάρχουν νέοι στους οποίους μεταφέραμε να συνεχίσουν τον αγώνα. Ήμουν 16 χρόνων τότε και έζησα από κοντά αρκετές καταστάσεις και ποδοσφαιρικές και στον πόλεμο πήγα εθελοντής για να βοηθήσουμε τους στρατιώτες μας και τους συγγενείς μου τους είδα μετά από δύο μήνες στο Δασάκι. Ξέραμε ότι ο εχθρός ήταν μια μεγάλη δύναμη αλλά ξέραμε κι εμείς ότι δύσκολα θα λυγίζαμε. Η Άχνα ήταν το τελευταίο χωριό που πιάστηκε εν καιρώ ειρήνης και εκεχειρίας. Στην Άχνα υπήρχαν 25 χιλιάδες πρόσφυγες και άλλες 50-60 χιλιάδες στο Δασάκι. Δεν υπήρχε καμιά οικογένεια που δεν έκλαιγε για κάποιον συγγενή της. Όλα αυτά είναι βαθιά μέσα μας χαραγμένα και δεν ξεχνιούνται»

Φιλοξενήθηκαν αρκετοί πρόσφυγες στο Δασάκι: «Το γήπεδο ήταν χώρος φιλοξενίας. Όταν οι Τούρκοι ήρθαν στην Άχνα, ο κόσμος ήρθε στο Δασάκι. Τότε η ΚΟΠ είπε ότι πρέπει όλες οι ομάδες να λάβουν μέρος στο πρωτάθλημα παρά τα προβλήματα. Εμείς ήμασταν στην β΄ κατηγορία και έγινε μικρό πρωτάθλημα β΄ και γ΄ κατηγορίας. Προσπαθήσαμε να φτιάξουμε μια ομάδα την τελευταία στιγμή καθώς δεν περιμέναμε να αρχίσει το πρωτάθλημα των μικρών κατηγοριών και πολλοί ποδοσφαιριστές πήγαν στον Πεζοπορικό και την ΕΠΑ».

Πως τα καταφέρατε μέσα σε αυτές τις δυσκολίες; «Όταν μέναμε στα αντίσκηνα ήταν δύσκολο. Ο κόσμος στο Δασάκι αδικήθηκε γιατί έμεινε για οχτώ χρόνια στα αντίσκηνα και στις παράγκες. Ήμασταν σαν ζωολογικός κήπος καθώς έρχονταν τουρίστες και τους έφεραν εκεί να δουν ότι υπάρχουν πρόσφυγες. Από τα αντίσκηνα κάποιοι άνθρωποι έφταιξαν το γήπεδο και οι νέοι βρήκαν μια όαση να ασχοληθούν με κάτι. Ήταν ότι καλύτερο έγινε τότε και ο κόσμος το αγάπησε πολύ όλο αυτό. Όσοι ζήσαμε εκείνες τις εποχές αγαπάμε παθολογικά τις ομάδες μας. Οι Τούρκοι μας πήραν τα πάντα αλλά τον Εθνικό δεν κατάφεραν να τον αγγίξουν. Ο Εθνικός μεγαλούργησε στην προσφυγιά. Να σας πω μια ιστορία. Πήγαμε να παίξουμε στο Δάλι με εφτά ποδοσφαιριστές, αρχίσαμε το ματς και διακόπηκε γιατί τραυματίστηκε ένας ποδοσφαιριστής. Φτάσαμε να μην συμπληρώνουμε ομάδα αλλά υπήρχε η πίστη για αγώνα για να κρατηθούμε στην ζωή».

Είχατε φανέλες, παντελονάκια και άλλα; «Δεν είχαμε τίποτα. Αρκετοί παίζαμε με τα καθημερινά μας παπούτσια».

Όλα αυτά τα χρόνια οι ξένοι ποδοσφαιριστές σας που έρχονται μαθαίνουν την ιστορία σας; Και πως αντιδρούν; «Είναι απαραίτητο. Πριν πάνε στο γήπεδο τους περνάμε από την Άχνα. Τα βοηθητικά μας είναι στα 200 μέτρα από το φυλάκιο, το βλέπουν καθημερινά».