17 Μαΐου, 2024
  • 17 Μαΐου, 2024
  • Home
  • ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΟ
  • Όσιμεν: “Πουλούσα νερά στους δρόμους για να επιβιώσω, όνειρο για μένα η Νάπολι”

Όσιμεν: “Πουλούσα νερά στους δρόμους για να επιβιώσω, όνειρο για μένα η Νάπολι”

By on 10 Οκτωβρίου, 2020 0 427 Views

Ο Βίκτορ Όσιμεν χαρακτήρισε όνειρο που έγινε πραγματικότητα το γεγονός πως υπέγραψε για έναν σύλλογο όπως η Νάπολι και εκμυστηρεύτηκε μέσω συνέντευξής του τα δύσκολα παιδικά χρόνια που πέρασε στην πατρίδα του, την Νιγηρία.

Ηπερασμένη σεζόν βρήκε τον Βίκτορ Όσιμεν να εντυπωσιάζει με τη φανέλα της Λιλ σκοράροντας 18 φορές σε 38 αγώνες της Ligue 1 και το γεγονός αυτό αποτέλεσε ένα εξαιρετικό ποδοσφαιρικό διαβατήριο για τον ίδιο για να πάρει μεταγραφή στην Νάπολι το περασμένο καλοκαίρι.

Το πόσο πολύ ενθουσιάστηκε με τη μετακίνησή του στην Serie A το παραδέχτηκε μάλιστα μέσω συνέντευξης που έδωσε στην επίσημη ιστοσελίδα των παρτενοπέι, με τον 21χρονο Νιγηριανό διεθνή επιθετικό να λέει χαρακτηριστικά:

“Είναι όνειρο που έγινε πραγματικότητα. Εάν κάποιος μου έλεγε πριν τρία χρόνια πως θα έπαιζα σε μία από τις σημαντικότερες ομάδες στον κόσμο, δεν θα τον πίστευα. Είχα δύσκολες στιγμές στην Βόλφσμπουργκ, απορρίφτηκα από δύο βελγικές ομάδες και έπειτα με πήρε η Σαρλερουά.

Εκείνη την εποχή ζούσα μέσα στο στρες. Εάν μου έλεγαν τότε ότι θα υπέγραφα τρία χρόνια μετά στην Νάπολι, θα το θεωρούσα αδύνατο. Τώρα πιστεύω ότι δεν υπάρχει κάτι που είναι αδύνατο.

Όσιμεν: "Πουλούσα νερά στους δρόμους για να επιβιώσω, όνειρο για μένα η Νάπολι"

Συνέχισα να δουλεύω και είμαι εδώ, κάτι για το οποίο είμαι ευγνώμων”. Ο Όσιμεν δεν περιορίστηκε όμως μόνο στις δυσκολίες που αντιμετώπισε ως ποδοσφαιριστής αλλά γύρισε το ρολόι του χρόνου ακόμα πιο πίσω, όταν έχασε τη μητέρα του από μικρός και αναγκάστηκε να δουλέψει για βιοποριστικούς λόγους.

“Γεννήθηκα και μεγάλωσα στο Λάγκος. Μεγάλωσα σε ένα μέρος που λέγεται Όλοσουν, σε ένα πολύ ταπεινό περιβάλλον. Ήταν δύσκολο για μένα όλο αυτό. Έχασα τη μητέρα μου όταν ήμουν μικρός.

Τρεις μήνες αφότου πέθανε η μητέρα μου, ο πατέρας μου έχασε τη δουλειά του. Ήταν δύσκολες στιγμές για μένα, τους αδελφούς μου και τις αδελφές μου. Έπρεπε να πάω να πουλήσω νερό στους δρόμους του Λάγκος για να επιβιώσω. Τόσο εγώ όσο και αδέλφια μου.

Μεγάλωσα σε ένα μέρος που δεν υπάρχει ελπίδα, όπου δεν υπάρχει άνθρωπος να σου πει να πιστεύεις στον εαυτό σου”.