Στο Κίεβο. Εκείνο το μαύρο βράδυ του χαμένου τελικού του 2018. Από τότε που ο Λόρις Κάριους έβαζε τα κλάματα στο φινάλε, κανείς τερματοφύλακας της Λίβερπουλ δεν είχε κάνει μαζεμένα δύο τέτοια καθοριστικά λάθη σε οποιαδήποτε διοργάνωση. Ο φύλακας άγγελος της, έγινε ο έμμεσος “δήμιος”, δίνοντας τη χαριστική βολή σε έναν τίτλο που είχε μάλλον δρομολογηθεί η αλλαγή κτήσης του.Στο τέλος του 1-4 από τη Μάντσεστερ Σίτι, το “WhoScored” βαθμολόγησε τον Αλισον Μπέκερ με 3,73 στα 10. Και αυτή είναι μακράν η χειρότερη αξιολόγηση που έχει δει φέτος παίκτης των Reds.

Ο Βραζιλιάνος πορτιέρο υπέπεσε σε περισσότερα λάθη από απ’ ότι στα 54 προηγούμενα παιχνίδια του μαζί. Μόνο που το “Ανφιλντ” δεν υποτάχθηκε απολύτως εξαιτίας του. Ο Πεπ Γκουαρδιόλα, ο οποίος φέτος έχει επανεφεύρει τον εαυτό του και μας τον συστήνει σε μία διαφορετική και τόσο απρόσμενη ποδοσφαιρική εκδοχή, νίκησε τον Γιούργκεν Κλοπ, με τον ίδιο περίπου τρόπο που του το έκανε τα προηγούμενα χρόνια ο Γερμανός. Ο Πεπ του έδωσε την μπάλα, εμπιστεύτηκε την απίστευτη αμυντική λειτουργία της ομάδας του και τον άφησε να σπαταλάει την πρωτοβουλία σε άσκοπες γιόμες.

Η επανεφεύρεση του παιχνιδιού από τον Πεπ

Στο φινάλε, το κοντέρ της στατιστικής κατέγραψε ότι η Λίβερπουλ είχε περισσότερες πάσες (660 αντί 524), περισσότερες σέντρες (21-7), όλες τους χωρίς αντίκρυσμα, με την κατοχή υπέρ των Κόκκινων να φτάνει στο 55,8%. Αυτό θα φάνταζε αδιανόητο έως πέρσι. Να βάλει τέσσερα γκολ η ομάδα του Γκουαρδιόλα, με την κατοχή στο 44,2%. Ο Πεπ λοιπόν έδωσε την μπάλα, αλλά κράτησε για τον εαυτό του το ουσιαστικό παιχνίδι. Κάτι δηλαδή που κάνει από τότε που ηττήθηκε 2-0 από την Τότεναμ (21 Νοεμβρίου), αν και η πρώτη τεράστια σφαλιάρα ήταν το 2-5 από τη Λέστερ στα τέλη Σεπτεμβρίου. Από τότε που υποτάχθηκε από τον Ζοσέ Μουρίνιο, μετέβαλε τα πάντα και έστησε ένα τρελό αήττητο σερί 21 αγώνων σε όλες τις διοργανώσεις. Ετσι έφτασε παράλληλα και στο να ισοφαρίσει το ρεκόρ διαδοχικών νικών στην ιστορία του αγγλικού ποδοσφαίρου, τις 14 επιτυχίες της Πρέστον (1892) και της Αρσεναλ (1987). Και μάλιστα σε αυτό το διάστημα έχει σκοράρει 37 φορές, δεχόμενος μόλις τέσσερα γκολ. Μόλις τέσσερα!!!

Το τρικ που φυσικά δεν ήταν άγνωστο στον Κλοπ, βρίσκεται κυρίως στην απουσία σέντερ φορ. Ο Πεπ κατάφερε να μετατρέψει τους μόνιμους τραυματισμούς του Σέρχιο Αγουέρο (0 γκολ φέτος στο πρωτάθλημα) σε ευλογία. Παρέταξε τους δικούς του χωρίς άτομο στην αντίπαλη περιοχή. Στέρλινγκ, Μαχρέζ και Φόντεν στριφογύριζαν απ’ έξω και ο Γκουντογκάν έκανε τις κάθετες μπούκες τύπου “false 9”. Ο τελευταίος μέχρι τις 15 Δεκεμβρίου που έβαλε το πρώτο του, δεν είχε γκολ στην Premier League. Από τη στιγμή όμως που ο προπονητής του τον έβαλε πιο κοντά στην περιοχή, μετράει εννέα, στην πιο παραγωγική σεζόν της καριέρας του. Μόνο που ο MVP δεν ήταν εκείνος. Υπήρξε ένας φανερός και ένας κρυφός…

O MVP Φόντεν

Ο Φιλ Φόντεν με rating 9,3 στο “WhoScored” βρέθηκε εκεί που έπρεπε σε όλες τις στιγμές του αγώνα. Στα 20 του ο σε διαρκή άνοδο ταλαντούχος Αγγλος, μέτρησε 10 κερδισμένες μονομαχίες (τις περισσότερες στο ματς), 6 κλεμμένες μπάλες, 3 κοψίματα, 2 τάκλιν, 2 σουτ στον στόχο, 2 ντρίμπλες, 1 γκολ, 1 ασίστ, φτάνοντας την άμεση εμπλοκή του σε όλες τις διοργανώσεις στα 16 γκολ+ασίστ. Στο νήμα έκλεψε τον τίτλο από τον Γκουντογκάν και έπειτα από τον Στέρλινγκ και ο μοναδικός με πιο έντονη παρουσία στο ματς ήταν ο Αλισον (για αρνητικούς λόγους προφανώς). Ο “αφανής” ήρωας των Πολιτών ήταν ο Γκάμπριελ Ζέσους. Μπήκε αλλαγή στο 71′, στο επόμενο λεπτό έγινε το 1-2 και ακολούθησε ο χαμός στην εστία των Reds, με τον Βραζιλιάνο, ο οποίος πίεσε ψηλά, γέμισε την αντίπαλη περιοχή, να δίνει και την ασίστ στο τέταρτο.

Οι γιόμες και το “ψέμα” της στατιστικής

Κάπως έτσι η Λίβερπουλ γνώρισε την τρίτη διαδοχική εντός ήττα, κάτι που είχε να της συμβεί από το 1963 (σ.σ.: τέσσερις έχει από το 1923). Εγινε μάλιστα η πρώτη πρωταθλήτρια που το κάνει μετά την Τσέλσι του 1956. Τόσο σπάνιο είναι αυτό που της συμβαίνει. Οι γιόμες από τα πλάγια, η αδυναμία κάθετου παιχνιδιού και το μη καθαρό μυαλό, δεν επέτρεψαν στους παίκτες του Κλοπ να απειλήσουν πραγματικά. Και ας είχαν τα ίδια σουτ με τους αντιπάλους τους (8-8) και ας είχαν καλύτερο ποσοστό σωστών πασών (88%-85%), δεν τους βοήθησαν να βρουν εύκολο γκολ. Ενα ανόητο πέναλτι τους έδωσε την ευκαιρία να βρουν δίχτυα έπειτα από 410 αγωνιστικά λεπτά στο γήπεδό τους. Χρειάστηκαν δηλαδή 75 σουτ για να το κάνουν, ενώ πέρσι αντίστοιχα έβρισκαν γκολ σε κάθε έξι σουτ στο “Ανφιλντ”.

Οι Πολίτες ουσιαστικά πανηγύρισαν την εκθρόνιση του μεγάλου σύγχρονου αντιπάλου τους. Τους αρκεί απλά να συνεχίσουν στο ίδιο εκπληκτικό μοτίβο. Κάτι που δείχνει σε πρώτη φάση να ξαφνιάζει τον εγχώριο ανταγωνισμό και να τους προετοιμάζει για να γυρίσουν στον θρόνο. Για τη Σίτι αυτό ήταν κάτι περισσότερο από τη δεύτερη μεγαλύτερη νίκη της εκεί μέσα (0-5 το 1937). Μοιάζει με ένα ιστορικό αφήγημα. Ενα ταξίδι επιστροφής στη Χώρα των Θαυμάτων. Και που φυσικά ως τέτοιου είδους παραμύθι, είχε ανάγκη και τον δικό του… Αλισον.